Wist u dat dit de 92ste update is op dit weblog? Wist u dat deze pagina dagelijks tussen de 7 en 18 keer bezocht wordt? Dat het gemiddelde bezoekje 1 minuut en 1 seconde duurt? Dat de meesten van u (80%) dagelijks even langskomen, dat 75 % van de bezoekjes tussen de 0-10 seconden valt en dat sinds ik deze opvolg service heb 25% van de bezoekers tussen de 100 en 200 keer zijn komen kijken...
Wist u tevens dat morgen een
fietstocht wordt gehouden van Mungindi naar Collarenebri vanwege een patiënt van Jolmer die vorige jaar longkanker had en nu iets terug wil doen voor de Flying Doctor sercive, de Cancer Council en de vrijwilligers die families van ver onderdak en vervoer geven in grote steden.
Ik vraag me af of ik het de vorige keer niet goed heb uitgelegd want na mijn vorige stukje hierover heeft alleen Jolmers moeder gereageerd. Is het soms dat wij als volwassenen de schattigheidsfase van de kinderpostzegels zijn ontgroeid dat wij niet warm lopen voor sponsordingen, of zijn wij te ver weg verhuisd, of is het dan iets anders, ben ik gewoon niet duidelijk genoeg geweest?
Ik krijg namelijk zelf tranen in mijn ogen als ik mij bedenk dat Kelly's (Jolmers patiënt) familie bijna hun vader/man/opa waren kwijt geweest. In plaats van in het crematorium zit deze familie nu op de fiets om hun vader te ondersteunen en te vieren dat hij weer fit is.
Ik begrijp wel dat het scheelt dat ik deze man ken (er zijn weinig mensen die hun hart op een betere plek hebben zitten dan hij) maar dat alleen Jolmers moeder een aanmoedigingsmailtje stuurt, dat begroot me.
Daarom zou ik u willen vragen om even door te klikken naar de site van de Charity Ride (onder links, rechts) en eventjes het verhaal van Bill Poulos te lezen, duurt maar 1 minuut en 1 seconde, want daar staat het allemaal veel beter in, en als we dan morgen de foto's en verslagen uploaden voor het 93ste bericht, dan heeft u tenminste wat beter beeld van wat er feitelijk door een enkeling in het verre down under werd opgebracht.
