Ontzettend schuldig ben ik aan het verwaarlozen van dit blog. Ondanks verzoeken vanuit Nl en lichte aanmoedigingen had ik na drie mislukte pogingen om een filmpje op te laden van Peter met zijn taart de handoek in de ring geworpen. Toen verscheen gisteren de boodschap van mijn mislukte update op Ruth haar weblog dat dat alweer twee maanden geleden was.
Inmiddels is Peter dus 1 en hij is zo'n heerlijk gezellig ontspannen en zonnig kind -we genieten er elke dag van.
Lopen is inmiddels geen kunst meer dus legt hij zich toe op rennen. Met praten heeft hij weinig haast maar communiceren is geen probleem, hij kraait wat als een zeemeeuw -voor onze oren minder prettig- en maakt zich prima verstaanbaar.
