Loopt het toch weer goed af

Heb gisteravond voor het slapen gaan helemaal zelf de auto verder opgeruimd en uitgezogen, want zo ben ik dan ook weer wel. Peptalk is altijd goed: kom Chris, je hebt wel eens voor hetere vuren gestaan. Herinner je Afrika waar de kakkerlakken aan de binnenkant van de klamboe liepen, klein muisje, niks aan, komt toch niet tevoorschijn als je aan het zuigen bent... Daarna ben ik heerlijk in slaap gevallen, uitgeput van alle consternatie uiteraard, en vanochtend een plan van aanpak gemaakt voor eventuele chemische oorlogsvoering (Jolmer zegt dat het niet bestaat, een gas voor/tegen muizen, maar ik denk dat het toch moet kunnen. Gaste de politie in Rusland niet een keer een bioscoop plat om een gijzeling te stoppen... dan moet zo'n muisje toch kinderspel zijn?)

Maar gelukkig bleken illegale maatregelen niet nodig, Muis was in de val gelopen. Wie het laatst lacht...

Klein fobietje

Ik houd niet zo van muizen, geen nieuws, maar vandaag kom ik er tot mijn schrik achter dat ik zelfs een klein fobietje heb. Niet voor muizen in absolute zin. Er wonen er een paar in onze garage, dat vind ik niet erg. Toegegeven, ik wacht eventjes in de deur of ik ze weg hoor rennen, en benader mijn fiets op mijn hoede. Vandaag echter merk ik dat ik een fobie heb voor muizen in een kleine afgesloten ruimte in engere zin. Nou ja, meervoud... ééntje is eigenlijk al genoeg. Er liep er een over de middenconsole van mijn auto richting mijn bovenbenen terwijl ik met 120km/hr over de weg reed. Levensgevaarlijk. Ik ben me rot geschrokken, maar wist ook meteen wat het was geweest dat ik al twee keer langs mijn broekspijp had voelen bewegen. Muis is van schrik weer terug gerend naar onder de bijrijderstoel en ik zet met hartkloppingen de auto langs de weg. Jolmer bellen. Schat van een man zegt tegen mij: even de deuren open laten staan en dan moet je toch verder, "mind over matter". Ook lullig, dat had ik een paar dagen geleden tegen hem gezegd over 's ochtends uit je bed komen, en krijg ik nu dus terug geslingerd. Mind over matter, jaja, goed, ik maak een plan: lege zakjes, colablikjes, kinderschoenen, sokken enzovoort moeten in de achterbak. Best heldhaftig van mij ruim ik de hele auto op en laat de bijrijder kant voor het laatst en daar komt Muis tevoorschijn uit een leeg chipszakje. Minder heldhaftig maar wel slim: ik houd een auto aan, man en zoon kijken mij aan alsof ik uit een ander werelddeel kom maar de vader wil wel het bewuste zakje voor mij uit de auto halen. ("Je moet je auto ook beter opruimen en schoonhouden." Soms vraag ik me af waarom mensen van die dingen kunnen zeggen waar je geen meter mee opschiet.) Maar Muis is uit bewuste zakje ontsnapt en onder het dashbord gekropen. Dus dat is allemaal wel mooi, maar mooi niet dat ik nog in de auto stap. Ik besluit dat ik te schrikkerig ben om door te rijden. Ik kan niet mijn oog op Muis houden en op de weg. Heb het diertje per slot van rekening zonder dat ik het door had al twee keer uit mijn broekspijp geschud, dat trek ik echt niet. Jolmer bellen. Die begrijpt gelukkig ook wel dat redeneren op dit moment weinig zin heeft en zegt Pete en Eithna te zullen bellen, ik ben zo'n 10km voorbij hun huis.
IJsberend loop ik langs de weg te bedenken hoe stom dit is, op deze manier kom ik nooit in Lightening Ridge waar ik supervisie/onderwijs zou hebben. Ik vraag Jolmer om mijn supervisor te bellen: ik heb een atypisch mankement niet nader omschreven en ben gestrand. Na een half uurtje wachten en verzinnen hoe ik dit verhaal op dit blog moet zetten krijg ik een beetje dorst van het wegwuiven van al die vliegen en loop naar de wagen om mijn laatste blikje colalight uit de auto te pakken. Eerst even van een afstandje bekijken, van een afstandje is het niet zo eng en ja hoor, waar gebeurd: het rotbeest zit mij van boven op het blikje uit te lachen. Dit zit niet tussen mijn oren, dat beest zit er echt. Cheeky little bugger.

Dan stopt er eindelijk een auto, we zijn inmiddels 90 minuten verder, het is vader en zoon weer, "sta je hier nou nog?" Jolmer belt: "waar ben je nou precies? Schoonmoeder van Eithna is alweer thuis, kon jou niet vinden". De vader zegt dat ik wel 20km voorbij hun huis was, hoe weet ik nou zoiets. Dan stopt nog een auto, of het goed gaat. Ik leg het voorval uit. Deze niet onaardig uitziende boom van een man moet naar de boerderij van Eithna, u kunt zich het neerbuigende lachje wel indenken, maar ik mag gelukkig in zijn auto verder rijden en hij in de mijne. Muis rent, zo vertelt hij, ook rustig over zijn benen maar hij vindt dat geen bezwaar. Het verhaal werkt kennelijk iedereen op zijn lachspieren en ik word vast gewaarschuwd dat ik er morgen op het feest (zoontje Oliver van Pete en Eithna wordt dan gedoopt) er nog wel eventjes aan herinnerd zal worden. Haha. Ik voel me niet zo heel lacherig want ik schaam me echt en voel bovendien de stresslevels nog in mijn lijf. Kan nu toch niet meer beweren dat het maar onschuldige afkeer is, ik ben namelijk niet aangekomen op plaats van bestemming en dan begint het toch echt te interfereren met je dagelijkse functioneren. Ik moet in therapie, ik moet mijzelf blootstellen aan meer muizen, zo werkt dat. Meer muizen in de auto dus, maar dat stuit dan toch meteen alweer op bezwaren, want ik houd niet van muizen in de auto. Zou een snuffelhond niet wat voor mij zijn?
Beste lezers, geen grapjes graag, maar begrip is al wat ik vraag en misschien kan iemand mij een tipje geven wat ik morgen moet doen als de muizenvalletjes nog steeds leeg zijn? Bedankt.

Nog meer zere billen

Wij zijn inmiddels een jaar rond. Ruim. Eén en ander komt nu opniew voorbij: de katoen is weer geplukt, de mandarijnen aan de boom zijn bijna rijp, wij zijn opniew in Sydney naar een huisartsen congres geweest en het koelt 's avonds weer af, wij halen binnenkort de kacheltjes uit de garage.
Jolmer is alweer een weekje terug van zijn vistrip in noord Queensland maar heeft geen foto's want het toestel van medereiziger bleef per ongeluk in het motel liggen... Hij zal er zelf binnenkort een update over schrijven op zijn kooksite, maar mooiste verhaal moet toch zijn dat er op de terugweg zoveel vis in het vliegtuig mee moest dat iedereen zijn kleren in een doos op de post gedaan heeft.
Waar ik het deze keer ook even over moet hebben is dat Jolmer en ik meedoen aan een liefdadigheids fietstocht (het klinkt beter in het engels charity ride). Een patient van Jolmer bleek vorig jaar namelijk longkanker te hebben en is nu zo gelukkig dat alles goed is afgelopen dat hij iets terug wil doen voor de Royal Flying Doctors Service, de kankerstichting en een soort van doe een wens stichting. Heel Collarenebri is in rep en roer en het hele evenement groeit uit de klauwen. Hoe dan ook, de beste man heeft bedacht van zijn geboorteplaats Mungindi naar Collarenebri te fietsen (100km over een gravelweg). Vragen om moeilijkheden, maar wij kunnen als echt Hollanders natuurlijk niet achter blijven, dus zijn wij aan het trainen 's ochtends voor ons werk, omstebeurt. Wie zich na het lezen van dit alles bereid vindt een kleine bijdrage te leveren aan deze inspanning mag graag een mailtje sturen: druk even op het envelopje hieronder met je reactie, dat komt bij ons als een emailtje binnen. Het gaat ons niet om eindeloos veel geld in de wacht te slepen, maar wij willen met het fietsen laten zien dat wij zijn intitiatief steunen, dus een klein bedragje zou meer dan leuk zijn. Alvast bedankt en binnenkort weer meer foto's.

Zere billen

Met mijn excuses voor het tijdsinterval tussen vorig en huidig verslag. Ik maak trouwens op uit het uitblijven van enig reactie op mijn vorige post dat niemand, maar dan ook werkelijk niemand het overheerlijke en oh zo makkelijk recept van de Anzac koekjes heeft uitgeprobeerd.

Hoe dan ook, we zijn terug van een weekje strandvakantie aan de Gold Coast in Queensland. Heerlijk onderdeel van ons contract.

Meest vernoemenswaardig vind ik zelf dat ik nou eens voor het eerst gefietst heb met zo'n trekschuit achter m'n fiets. Jut en Jul erin en ik maar trekken. De fiets heeft zo'n lullig smal zadel dat ik na het eerste tripje naar het strand op dag 1 zulke intense zadelpijn heb dat ik de rest van de week piepend opstap en de kids voortsleep. Met Laura steevast vanuit achterin: Heb je zere billen mamma?