IJsberend loop ik langs de weg te bedenken hoe stom dit is, op deze manier kom ik nooit in Lightening Ridge waar ik supervisie/onderwijs zou hebben. Ik vraag Jolmer om mijn supervisor te bellen: ik heb een atypisch mankement niet nader omschreven en ben gestrand. Na een half uurtje wachten en verzinnen hoe ik dit verhaal op dit blog moet zetten krijg ik een beetje dorst van het wegwuiven van al die vliegen en loop naar de wagen om mijn laatste blikje colalight uit de auto te pakken. Eerst even van een afstandje bekijken, van een afstandje is het niet zo eng en ja hoor, waar gebeurd: het rotbeest zit mij van boven op het blikje uit te lachen. Dit zit niet tussen mijn oren, dat beest zit er echt. Cheeky little bugger.

Dan stopt er eindelijk een auto, we zijn inmiddels 90 minuten verder, het is vader en zoon weer, "sta je hier nou nog?" Jolmer belt: "waar ben je nou precies? Schoonmoeder van Eithna is alweer thuis, kon jou niet vinden". De vader zegt dat ik wel 20km voorbij hun huis was, hoe weet ik nou zoiets. Dan stopt nog een auto, of het goed gaat. Ik leg het voorval uit. Deze niet onaardig uitziende boom van een man moet naar de boerderij van Eithna, u kunt zich het neerbuigende lachje wel indenken, maar ik mag gelukkig in zijn auto verder rijden en hij in de mijne. Muis rent, zo vertelt hij, ook rustig over zijn benen maar hij vindt dat geen bezwaar. Het verhaal werkt kennelijk iedereen op zijn lachspieren en ik word vast gewaarschuwd dat ik er morgen op het feest (zoontje Oliver van Pete en Eithna wordt dan gedoopt) er nog wel eventjes aan herinnerd zal worden. Haha. Ik voel me niet zo heel lacherig want ik schaam me echt en voel bovendien de stresslevels nog in mijn lijf. Kan nu toch niet meer beweren dat het maar onschuldige afkeer is, ik ben namelijk niet aangekomen op plaats van bestemming en dan begint het toch echt te interfereren met je dagelijkse functioneren. Ik moet in therapie, ik moet mijzelf blootstellen aan meer muizen, zo werkt dat. Meer muizen in de auto dus, maar dat stuit dan toch meteen alweer op bezwaren, want ik houd niet van muizen in de auto. Zou een snuffelhond niet wat voor mij zijn?
Beste lezers, geen grapjes graag, maar begrip is al wat ik vraag en misschien kan iemand mij een tipje geven wat ik morgen moet doen als de muizenvalletjes nog steeds leeg zijn? Bedankt.
Uiteraard één en al begrip. Ik heb ooit geleerd dat een fobie een irreële angst is. Dus dat het niet echt nodig is om er bang voor te zijn maar dat je het toch bent. Dit is gewoon hartstikke reëel! Zo'n muis is ook levensgevaarlijk, zeker in een auto!
BeantwoordenVerwijderenTip: ga in de leer bij Anke. Gr. Hans.
BeantwoordenVerwijderenIk vind ze zelfs op een foto al eng en dat is dan wel weer irreel volgens Anke.
BeantwoordenVerwijderen