Scheerkwast

Krijg ik maandag op mijn verjaardag van onze buurvrouw een bon voor een pedicure, meteen dinsdag gebeld voor een afspraak en donderdag naar Moree om de beloofde behandeling te innen.

Mooi weer eens naar de kapper. Laura staat erop dat ze een dagje mee wil 'om mij te helpen', ik zou namelijk ook spulletjes kopen voor de baby en na enig aandringen van haar kant stem ik in. Jaap een dagje het rijk alleen met de oppas en wij naar Moree. Ik zeg tegen de kapster dat mijn haar wel een stuk korter mag, als het nog maar in een staart kan. Vervolgens knipt ze het zo kort dat mijn staartje net een scheerkwast lijkt, niet helemaal de bedoeling...

Voor het eerst in 32 jaar gelakte teennagels. Laura helpt inderdaad heel lief en ziet haar liefste wens uitkomen namelijk ook een kleurtje op haar tenen.

Morgen komen mijn ouders aan in Colly, dan is het huis dus spik en span en gaan we leuke dingen doen, dus blijf kijken en tot gauw. (Zo'n filmpje opladen duurt trouwens eeuwen, ik hoop dat het afspelen wat beter gaat)

Het wordt er allemaal niet makkelijker op

Gisteren was mijn verjaardag, inclusief taart met kaarsjes, hoed, slingers, ballonnen en cadeautjes en een dochter van drie die wel begrijpt wat een verrassing is maar verder enkel met heel veel moeite dingen voor zich kan houden. Heel schattig.
Bij het ontbijt maken we foto's (het is verbluffend hoe goed een kapot foto toestel het doet als het batterijtje is opgeladen) en ineens merk ik dat Laura als een echte party tiener heeft ondekt hoe je dan een armpje om elkaars schouder slaat en de hoofden tegen elkaar houdt en dan moet lachen. Dit levert een echte cafe/disco foto op, alleen het biertje ontbreekt nog.
Jolmer noemt mij 'oude vrouw', en omdat hij acht-en-halve maand ouder is dan ik vraag ik hem hoe het nou eigenlijk is om 32 te zijn. Tja, verzucht hij, het wordt er allemaal niet makkelijker op. Ik heb wel een half uur door huis lopen lachen. Het gaat namelijk ontzettend ongelooflijk goed met ons. De kinderen worden met een grote glimlach wakker elke morgen. Op het werk loopt het lekker soepel, we zitten kort gezegd alle vier goed in ons vel (hoewel mijn buikvel wat strak begint aan te voelen) en zo kijk ik op mijn 32ste erg content tegen het leven aan.
Enige puntje zou kunnen zijn dat we maar geen leuke meisjesnaam kunnen bedenken voor het geval deze derde een meisje mocht blijken. Acht maanden lang denk ik dat de naam wel naar mij toe zal komen of wij ertegen aan lopen, zoals in tijdschriften of boeken, op de televisie, aftitelingen van een film. Nu dat maar steeds niet gebeurt blader ik door een Nederlands namenboek (Sinnighje?) en Engels/Australisch namenboek (Keearley?) en speur ik het internet af. Namen top10's uit alle jaren, van verschillende landen, verschillende culturen (aboriginal bijvoorbeeld -Bingura?), het is één groot doolhof en we komen er gewoon niet goed meer uit.
Gelukkig staan er ook heel goede adviezen op internet, zoals op deze Fryske namme site:
Ast dyn bern ferneame wolst, dan is it gau klear. Mar sels in namme betinke, falt net altyd ta. Der is in grut ferskaat oan nammen, sels oan Fryske nammen. (Lolkje?)
Of zoals deze van een Australische site:
A suggestion: Choose several names. Go to a busy playground and call the names out loud. If you feel uncomfortable shouting the names or if several children answer you, then rethink that name.
Daar schiet je dus echt wat mee op. Misschien moeten we iets ongewoons overwegen, bijvoorbeeld: 'als ze maar gezond is', maar dat roept toch wat lastig.
Nou ja, we hebben nog een weekje of drie de tijd. Wordt vervolgd.

Uit de oude doos

Ik mag het internet wel met weinig woorden hebben opgeladen het afgelopen half jaar, maar dat wil natuurlijk allerminst zeggen dat we niets hebben meegemaakt. Vandaar even een anekdote uit de oude doos. Sinds augustus werk ik één dag in de week in Colly en drie dagen in Walgett. Dat is 42 minuten rijden. Het verkeer is ongelooflijk voorspelbaar hier: ik zoek voor vertrek een lekker CD-tje uit, dat ik in 42min net niet helemaal afluister, zwaai onderweg naar de drie auto's die ik passeer, zet de cruisecontrol aan en kom standaard 42min later aan in Walgett. Ongeveer vijf keer zo groot als Colly met 25oo inwoners en een aanzienlijk percentage aboriginal community. Ik slijt mijn uren daar in de Walgett Aboriginal Medical Service 'voor en door de aboriginals' zullen we maar zeggen. Nu heb ik nog nergens een aboriginal arts gezien; mochten er daar al veel van zijn, dan niet in Walgett. Er is ook een 'gewone' huisartsen praktijk, maar daar kan men niet zomaar binnen lopen -bij ons wel- en gratis medicijnen krijgen -bij ons wel- en transport naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis (300km verderop) -bij ons wel. Dus zit de wachtkamer regelmatig vol met hele aboriginal gezinnen, die rustig drie uur gaan zitten wachten tot ze aan de beurt zijn om vervolgens voor het hele gezin gratis antibiotica en paracetamol mee naar huis te nemen.

Nu heb ik sinds ik in Amsterdam bij het Koninklijk instituut voor Tropengeneeskunde een cursus gedaan heb wel geleerd dat ongenuanceerde oordelen nergens toe leiden, dus houd ik vooral in het begin mijn ogen open en mijn mond dicht. Ik neem alles aan voor wat het is. Ik verwerp noch veroordeel.

Maar wat moet ik in vredesnaam met al dat schorriemorrie? De blanken doen hier in Walgett niet voor de aboriginals onder trouwens, ruw weg komen de zwarten voor slaaptabletten en de witte voor morfine. De meesten komen ook niet erg clever over. De kinderen hebben hier echte fatsoenlijke ooronstekingen met pus, zijn maar matig gevoed (te dik -teveel friet- of te dun -de kinderbijslag is opgegaan aan alcohol en gokkasten) en schurft heb ik ook al meer dan eens behandeld. Ik voel mij meer op mijn gemak met de brave katoenboeren in Colly.

Dan krijg ik een telefoontje van de family health worker, of ik even een meisje wil zien, daar is iets geks mee, het kind poept niet, of ik wil nagaan of die misschien sexueel misbruikt wordt. Dat is momenteel wel een heel gevoelige snaar bij de aboriginal communities met name sinds Howard in een pre-verkiezingen stuip een paar maanden geleden nogal drastische maatregelen heeft genomen in de Northern Territory en staat van crisis heeft uitgeroepen wegens alle nalatigheid, alcohol misbruik en sexuele kindermishandeling.

Het meisje van een jaar of acht wordt vergezeld door haar tante. Dat is heel gebruikelijk weet ik inmiddels. Oma's, buurvrouwen en vooral veel tantes zijn betrokken bij de opvoeding en dus medische behandeling van alle kinderen. De tante heeft de zorg over haar nichtje die toevallig, zo blijkt, een jaar geleden met dezelfde poepproblemen bij een echte kinderarts is geweest. Zowel het meisje als de tante ontkennen eventueel misbruik.

De kinderarts schrijft dat ze minder gefrituurd eten moet eten, meer groente, vooral fruit en geen aanmaaklimonade met teveel suiker maar gewoon water moet drinken. Bovendien moet ze een jaar lang dagelijks een laxeerchocolademelkje drinken en op een gewoon gewicht komen. Dat advies van een jaar geleden is helaas niet opgevolgd dus verbaast het ook niet zo dat het probleem dus nog altijd daar is. De tante is verbaal nogal ruw tegen het meisje, hetgeen geheel niet ongewoon is. Ze zegt dingen als: je buik onploft hoor, als je niet je chocolademelkje drinkt, en dan ga jij dood...

Ik probeer met het meisje af te spreken dat ze nu echt het drankje gaat drinken. De tante zegt dat haar geld op is, en dat ze als haar nieuwe uitkering binnen is pas weer naar de apotheek kan. Die paar dagen lijken mij op de schaal van een jaar niet veel uitmaken.

Ik wens de tante veel succes en dat ze vooral terug moet komen als het niet beter gaat met haar nichtje.

In de lunchpauze zie ik toevallig de tante met zonder geld de supermarkt uitkomen met een klein plastic tasje waarin twee sinaasappels... en dus heb ik, door die twee simpele sinaasappels, hoop. Ik vertrouw en ik hoop en oordeel verder maar niet.

"De haan gaat eraan..."

Kippen zijn geweldige dieren. Je gooit je groentefruitentuinafval in het hok, en kippen recycelen dat dan voor je in economisch verpakte proteine bommetjes. Met deze pakketjes, ook wel eieren genoemd, kun je de meest verbazingwekkende creaties maken, zoals verse pasta (hmm), taartjes, schuimpjes, je kunt ze ook gewoon bakken met of zonder spek bijvoorbeeld voor een lekkere zondagochtend brunch.
Hanen daarentegen dragen naar mijn bescheiden mening weinig bij. Die van ons (waarvan wij bij de veiling in mei in aanvang dachten dat het een kip zou zijn) heeft na zijn puberteit slechts twee dingen gedaan: de dames opjagen en kraaien -de hele nacht. Dat hanen dat alleen bij het ochtend gloren doen is echt een fabeltje hoor, maar goed. Door al dat achterna gejaag raakten prompt twee kippen broeds, die hebben dus meteen drie weken niet bijgedragen aan de productie, waardoor we nu negen kuikentjes rijker zijn. Jolmer is in de wolken. Hij vindt dat een haan er nou eenmaal bij hoort. Da's mooi, vindt hij.
Nu merk ik bij mezelf dat ik nu ik de laatste maand van mijn zwangerschap in duik behoorlijk slechter slaap dan normaal. Welke verstoring dan ook frustreert mij mateloos, en het was dan ook bijzonder onverstandig van onze testosteron gestuurde haan om van drie uur 's nachts tot zeven uur 's ochtends te gaan zitten kraaien.
Deel Jolmer bij het ontwaken op duidelijke wijze mee -zeker geen ruimte voor discussie over latend- dat de haan ook nodig mag bijdragen aan de proteine inname van deze familie. Hij -de haan- is in de hanensoep beland.
Reeds drie nachten slaap ik weer ongestoord en ben weer helemaal te genieten.
Jolmer moet zich maar troosten met de aanname dat van de negen kuikens statistisch gezien er vast wel een nieuwe haan tussen moet zitten.
De dames worden eindelijk weer met rust gelaten en hebben de productie weer hervat.
Ze hebben een nieuwe ren gekregen, waar ik helaas geen foto van kan maken want ons nieuwe fototoestel doet het niet meer. Sorry.