Mother's Day Classic

Afgezien van de meest prachtige zelf gemaakte kunstwerken -daar kan geen gekocht kado tegen op- en ontbijt op bed met de hele familie had ik gisteren op moederdag ook nog eens een geweldig moeder-dochter moment met Laura. We besloten namelijk mee te rennen in de Mother's Day Classic fun run. Een nationale benefiet loop voor de borstkanker stichting. De keuze tussen 3km en 5km was gauw gemaakt. De laatste keer dat ik 3km heb gerend was in New York 2007, toen Anke een marathon ging rennen en wij uit solidariteit een Friendship run gingen doen. Daar heb ik, behalve een zere knie niet zoveel aan overgehouden, maar veel verder dan 3 gaan we niet proberen dacht ik. Nou was ik wel 6maanden in verwachting van Peter op dat moment, en dus zwaarder, maar toch. Laura vond het ook prima; die kwam een week ervoor met de veldloop op school derde, en dat was 2km. Wat wij niet wisten was dat alle hardlopers van Barham in strakke glimmende hardloop broeken aan de start verschenen. Het leek ineens wel erg alsof ik in mijn pyama liep. Maar dat mocht alle pret niet drukken. Al rennend hadden we het erover dat we alletwee een oma hebben die borstkanker heeft gehad, en dat het wel fijn zou zijn als daar nog betere medicijnen voor uitgevonden zouden worden, waarop Laura zei: "Ik ren voor allebei". Natuurlijk liep ik op het eind behoorlijk te hijgen en had Laura nergens last van, maar al met al hadden we een erg tevreden gevoel dat we ons moederdag steentje hadden bijgedragen.

Australia Day op z'n Barham's

De dag na het incident met het gevalletje in Tims neus was het Australia Day, altijd fijn om een dag niet te hoeven werken. In Barham wordt 's ochtends een Lilo race gehouden. Dit heeft niets met de actrice Lindsy Lohan te maken overigens, het is een race op de rivier. De Lilo is in dit geval iets opblaasbaars, maakt niet uit eigenlijk wat, als het maar blijft drijven. Stroom opwaarts aan de Victoriaanse kant erin, en dan een kilometertje verder stroomafwaarts in New South Wales er weer uit.
Laura en Jolmer zijn een team, spot de roze slipper. Suzette op het oranje luchtbed en Marike in de blauwe band en de rest schouwt toe. En terwijl dus in Nederland het ijs in aanwas is en het bijna tot een Elfsteden tocht kwam, wordt hier Down Under op zijn Australisch -dus niet al te serieus- geraced, met iets opblaasbaars.

Ja eigenlijk niet

Tim begint echt al heel goed te praten. Hij kan ook goed papegaaien. Dat gaat ongeveer zo: 'Tim, heb je het een beetje koud?' 'Ja, beetje koud'. 'Is het lekker?' 'Ja, lekker.' 'Kom je mee tanden poetsen?' 'Ja tanden poetsen.' Hij breidt het ook weleens uit: 'Kom je mee naar bed?' 'Nee, ik ga niet naar bed'. Voor een jongen van twee een mooie zin.
Hij wil ook best goed luisteren en meewerken, wat dat betreft een goede twee-jarige, het is heus niet altijd 'nee'.
Laatst kwam ik thuis uit mijn werk en kreeg de mededeling dat Tim een hard plastic stickertje in zijn rechter neusgat geduwd had. Ze had nog gezegd 'doe dat nou maar eventjes niet,' maar helaas was het al te laat.
Ik deed wat neus spray in zijn neus en ben met hem naar de dokter gegaan, dat wil zeggen, dat was ik zelf in dit geval, maar ik gaf mezelf een betere kans in mijn praktijk. Tim vond het wel gezellig geloof ik. Helaas kreeg ik het fel roze stickertje niet goed in de greep en moesten we even wachten op Jolmer. Ik gebruikte de tijd om Tims neus een beetje te verdoven, waarom ook niet.
Met een paar extra handen, een loupe bril met lamp, en op mamma's schoot was het prachtig hartvormige hard-plastic stickertje zo verwijderd. Kleinigheidje. Met Tim op de arm weer buiten probeer ik er nog een opvoedkundige draai aan te geven. 'Dat hoort toch eigenlijk niet in je neus, zo'n stickertje?'
'Ja, eigenlijk niet.'

Mag ik van jou...

...van 'de beste wensen', de beste wensen voor het nieuwe jaar! 
Wij zijn het nieuwe jaar goed van start gegaan met een heer-lij-ke week in Port Douglas ten noorden van Cairns. Het Great Barrier Reef heeft zijn naam weer eer aan gedaan, het vakantie huis had een eigen zwembad en het weer was voortreffelijk. Bovendien nog supergezelschap in de vorm van Gertjan en Noortje, blijft er verder niets te wensen over.

Terugkijkend op het afgelopen jaar zijn er nogal wat verslagen bij ingeschoten. Ik heb vaak aan het eind van de dag meer klusjes dan tijd over. Samengevat:

Mag ik van jou, uit de catergorie 'daar word je niet echt rijk van' Poffertjes verkopen op de lokale markt?

En mag ik dan ook, uit de catergorie 'kan je doen, kan je ook laten' Fruit inmaken?

Heb jij toevallig, van 'conserveren kan je leren' Kersen drogen?

Heb ik niet, mag ik dan van jou, van 'Eerste prijs bij fotowedstrijd' Bij op bloem?

Heb je dan van 'ook best aardig geschoten' Laura in het korenveld?

Mag ik dan van jou, van 'projecten die (bijna) af zijn' De zandbak, en de pizza oven?

'Wat is Australië (kijk, ik heb de trema gevonden) een heerlijk land' Laten we nog eens van de glijbaan glijden?

                           

'Het zachtste op de hele wereld' Hugo's babyhaar?

Met pijn in mijn hart zijn lokken eraf geknipt

Uit de serie 'dat moeten we vieren' We kennen elkaar 10 jaar?

Jaap en Laura zitten in het complot om Jolmer te verrassen met deze geheel in thema gemaakte taart

In dezelfde serie, met mooie taarten, De verjaardag van Tim?

Bijna was Tim ook niet veel ouder geworden dan precies 2, want hij werd op zijn verjaardag in augustus steeds zieker, zodat we besloten om elf uur 's avonds het niet langer aan te kijken en met hem naar het ziekenhuis van Cohuna te gaan. Dankbaarheid voor degene die de antibiotica heeft ontdekt voert de boventoon. Het was door het oog van de naald, met zijn longontsteking. Een heel speciale verjaardag dus, twee dagen later gevierd, met een nog wat uitgetelde Tim.

Tot slot, om het kwartet af te maken, uit de categorie 'trotse momenten voor ouders' Laura danst een solo op de kerstuitvoering van de dansschool?

En zo kunnen we natuurlijk nog wel even doorgaan, want dan hebben we het nog niet eens gehad over de vakantie op Kangaroo Island met mijn ouders, onze reis naar NL in juli, alle gezonde babies die geboren zijn, de geweldige ondersteuning van onze Au Pairs in het afgelopen jaar en alle kleine dingen die het leven zo de moeite waard maken. 

Wat het komende jaar in petto heeft zullen we maar weer afwachten. Wat ons betreft: consolideren en 'iets minder mag ook wel', maar we onthouden het motto van mijn lieve tante Frieda: 'Gij zult genieten'.