Het is maandag. Ik zit in het ziekenhuis te studeren voor mijn interview met de Medical Board van New South Wales (eerste week van augustus). Een van de secretaresses komt binnen met een rood hoofd. Wat is er gaande? Ze nodigt met uit voor een Tupperware Party zonder Tupperware. Het is een party voor, hoe zal ik het eufemistisch zeggen, plezier artikelen voor hem en haar -maar women only. Ik neem de uitnodiging aan -hoe attent dat ze aan me denkt, niet waar- ook met een nu enigszins rood hoofd. "Moet ik dan iets meenemen?" Goede vraag. Alleen wat ik wil drinken. Heel Australisch: eigen drankjes mee. Dus sta ik dinsavond rond half zes (wat een belabberde tijd, Jolmer eigenlijk nog niet klaar met zijn werk, niet gekookt, niet gegeten) met wat blikjes Cola-light bij haar op de stoep. Alle artikelen liggen al uitgestald op tafel en ik ben heel koelbloedig nergens van onder de indruk, want ik ben Hollands, dat zegt alles. Dan begint het nog druk te worden ook, allerlei bekenden uit het ziekenhuis komen allemaal opdagen en de rest van de avond is het giechelen geblazen. Nou ja, giechelen... gegild wordt er. Men vindt het een "eye-opener". Ik denk dat ik meer had gehad aan een echte Tupperware Party, maar dat terzijde. Geen foto's van deze gelegenheid voor op het weblog, maar daar missen jullie ook niet zoveel aan. "Wat ga jij bestellen, Christel?" "Ach, ik geloof dat mijn verzameling aardig compleet is als ik het zo bekijk". Diplomatiek he?
Daarna op woensdag een min of meer officieel etentje met de (huis) artsen van alle dorpjes uit de omgeving, gehouden in Moree, waar Jolmer zijn patiënten naar toe verwijst. Een heel ander kaliber avond, echt gezellig. Ik zit aan tafel bij twee mannen die de 55 reeds gepasserd zijn, de een chirurg, de ander huisarts, beiden in gelukkig bezit van een pilot license. Kijk, dat levert tenminste een geannimeerd gesprek en een hoop adviezen op. Eerst de Medical Board, dan een paar weken Nederland, en dan... vliegen. Goed plan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten