Gehaald

En het Medical Board examen heb ik deze keer wel gehaald.
Nu nog even het nodige papierwerk en dan kan ik in maart aan de slag.
Eerst nog even vakantie. Vrijdag vertrekken we naar Tasmanië, waar het schijnt te regenen nu.

Je wordt thuis gebracht

Het eerste weekje vliegen zit erop. Het zou kunnen zijn dat het wel goed gaat komen met dat landen. Zondag vlogen we van Narrabri naar Colli -scheelt uren in de auto- en aldaar zette ik zowaar voor het eerst het vliegtuig in een keer goed aan de grond. Een prettig gevoel, helemaal omdat er toeschouwers bij waren en een camara draaide. Vrienden van Jolmers ouders zijn een paar maanden down under, en vereerden ons met een bezoek opweg van de ene dochter naar de andere.

Vandaag heerlijk in de weer met het huishouden en de kids in afwachting van mijn examenuitslag die nog steeds niet binnen is.

Het is niet elke dag feest

Maar het lijkt er wel erg op hier in Australië! Niks mis mee om zelf de slingers op te hangen volgens een wijze vrouw die Jolmer en mij in de echt verbond nu bijna vier jaar geleden. Bovendien is het vandaag Australia Day, een goede aanleiding voor elke Aussie om uitgebreid te barbeque-en. Ik ben weer te vinden op de luchthaven van Narrabri en helemaal in mijn element. Vraag rijst: ben ik nu een ontaarde moeder? Antwoord volgt: maar natuurlijk niet. Briljant plan van Jolmer om tijdens een van mijn lessen naar Colli te vliegen en dan een nachtje te blijven, volgende dag weer terug te vliegen. Scott vond het geen probleem en zo kon ik woensdagmiddag mijn verworven vaardigheden aan Jolmer en kids demonstreren tijdens een scenic flight boven Colli.

Na de basisprincipes zijn we nu aanbeland bij het oefenen van take-off en landen. En ik kan u zeggen: weg vliegen is niet moeilijk... de rest wel. Al moet ik van Scott niet 'moeilijk' zeggen, maar 'nieuw'. Het is allemaal zo nieuw en verdomd lastig om het toestel mooi aan de grond te zetten. Landen, gas geven en weer opstijgen, rondje vliegen en opnieuw proberen doet mij denken aan achtjes zeilen op zeilkamp: overstag, gijpen en nog eens. Lang geleden dat ik mij zo incompetent voelde als vandaag, stuiterend over de landingsbaan. Gelukkig is het toestel nog heel.

Morgen weer proberen, dan is het weer feest.

"Lieve Christel...

Het weekend begint, pak een tas voor jou en de kinderen voor drie dagen inclusief zwemspullen, we vertrekken uiterlijk 14.00 uur. Later meer."

Dat is nog eens een goed begin van het weekend. Klokslag vijf voor twee reden we bepakt en bezakt richting Moree, door naar Narrabri waar het tweede envelopje onthulde dat we naar Mount Kaputar National Park gingen; een oud vulcanische bergketen midden in de vlakte van New South Wales alwaar een berghutje voor ons gereserveerd was. Prachtige tocht naar boven door de eucalyptus bossen bracht ons bij een gezellig berghutje. Wat een heerlijk plekje om een paar dagen te settelen met de kids. De kangaroos hopten om het huis tot groot vermaak van met name Laura ("hallo kankaroe!") en de temperatuur was een paar graden kouder dan op de vlakte precies aangenaam. Jolmer haalde vervolgens alles uit de kast met een verrukkelijke pasta maaltijd met garnalen. Het begin van een heerlijk ontspannen uitje -heb het hele weekend geen afwaskwast in mijn handen gehad. Volgende envelopje bevatte mogelijke wandeltochten voor de volgende dag, Dawson's Spring easy wheel chair access dus makkelijk met buggy voerde langs een droog staande waterval en fantastische bomen met kookaburra's en knalrode papegaaien (Laura: "nee, niet papagaaien, mamagaaien"). Voor mij is de geur van eucalyptus bomen de ultieme Australie ervaring. Wat is het toch heerlijk een diepe ademteug te nemen en je longen vol frisse lucht te zuigen.

Een gezamenlijk middagtukje gevolgd door een oergezellig knutsel sessie in het zonnetje -wat is een verjaardag zonder hoedje- volgden. Slingers, nog een lekkere maaltijd en een kleine klim naar de bergtop voor zonsondergang maakten de dag perfect.

Zondag moesten we helaas vroeg uitchecken en zat onze heerlijke tijd in de bergen er alweer op. Maar toen kreeg ik opweg naar Narrabri nog een envelop: een scenic flight over het nationaal park. Wat een verrassing. Ik mocht voorin zitten naast Scott en ook een beetje sturen. Ja, de hoogste tijd om achter een instructeur aan te gaan en te beginnen met lessen.

Jolmer met Jaap en Laura achterin waren ook van een koptelefoontje voorzien en konden al mijn manoeuvres volgen en eenmaal terug op de grond kwam vanaf de achterbank nóg een envelopje van Laura. "Je bent ingeboekt voor een hele week vliegen bij Scott". "Moeten we eens onze agenda's naast elkaar leggen" zei ik nog. Bleek dat Jolmer alles al had geregeld. Motel, vlieglessen, medische keuring. Kreeg als verrassing studieboeken en Pilot's Logboek tot slot. En zo bleef ik in Narrabri terwijl Jolmer aan het eind van de avond met kids weer naar huis reed. En nu zit ik dus op vliegen.

Dat is nog eens een goed einde van het weekend.

Dus beste lezers: ik houd jullie op de hoogte -ook van de uitslag van het examen natuurlijk- dank voor alle felicitaties en ik zou willen zeggen: watch this space

Weer boven water

Het heeft even geduurd maar nu ben ik weer boven water. Anderhalve week geleden besloten om huis en haard te verlaten en in afzondering mij voor te bereiden op het interview met de Medical Board, dat gisteren plaats vond in Sydney. Tja, wat zal ik ervan zeggen. Het moet wel gek lopen als ik het niet gehaald heb, maar zeker weten doe ik het ook niet. Lastig altijd van een mondeling dat je na afloop altijd de meest briljante opmerkingen te binnen schieten. We wachten maar weer af al zou ik niet weten wat ik in vredesnaam moet doen als het weer niet goed zou zijn.

Vandaag lekker aan het bijkomen met de kids. Het is hier in de binnenlanden volop zomer inmiddels en dus breekt een nieuwe levensfase aan: een opblaasbadje in de tuin. Fijne jeugdherinneringen aan warme zomers komen boven borrelen. Wat is het toch lekker om het warm te hebben! Ondertussen was ik eventjes de auto, vandaar. Fijn ook om twee bomen te hebben met een schaduwplekje.

Iedereen dank voor het meeleven en steunbetuigingen.

Hier de beloningen die ik mijzelf in het vooruitzicht heb gesteld mocht ik het hebben gehaald: een nieuwe stethoscoop, een piano, tijd om leuke dingen te doen zoals tuinhekje schilderen, en vlieglessen nemen. Ik houd u op de hoogte!

To do a Cody

Binnenkort moet ik voor een klein uitstapje weer naar Sydney. De Medical Board van New South Wales gaat dan opnieuw kijken of ik inmiddels goed genoeg ben om als arts geregistreerd te raken. Na een paar maanden hier en daar meelopen is het nu de hoogste tijd om deze hindernis nou eens eindelijk te nemen. Sleutel tot succes: oefenen, oefenen en nog meer oefenen. Maar waarom heb ik daar nou net zo'n hekel aan. Wat is er überhaupt mis gegaan die eerste keer in augustus 2006? Dr. Smit-Kröner is lacking the confidence that comes with experience. Meer ervaring opdoen is de sleutel maar dat is nogal lastig gebleken zonder registratie.
Hoe dan ook, meer vertrouwen uitstralen dus. Goed in je vel zitten, rechtop lopen, duidelijk spreken...eh...Tjakka, ofzo. En daarom hebben Jolmer en ik een briljante strategie uitgestippeld: ik ga 's ochtends voor alle bedrijvigheid uit zwemmen. Als de zon nog niet eens op is lig ik er al in. Want van lichamelijke inspanning krijg je endorphinen in je lichaam, van endorphinen word je happy en als je happy bent kan je dat aan de buitenkant zien. Tot op heden voel ik overigens vooral spierpijn in mijn lichaam. Moeder natuur heeft het niet met mij op, toon ik mij eens van mijn goede kant, word ik direct afgestraft.
In de vroege uurtjes deel ik het frisse water (22 graden haha) met een tiener uit het dorp. Zo'n opgeschoten knul die onlangs gesolliciteerd heeft voor het baantje in de bar. Erg gespierd is hij. Zuinig op zijn lijf, trots ook op zijn lijf. Als er even niemand kijkt loopt hij gewoon normaal, maar zodra hij zich bekeken weet krijgt hij een bavianen borst, gaan die schouders naar achter, kin omhoog. Cody heet hij. En het kan mij niet schelen of het nou een inferioriteits complex is van die jongen of een obsessie met zijn spierbundels, hij heeft de look die ik zoek. En dus ga ik voortaan niet alleen zwemmen voor de endorphinen, ik bestudeer door de glazen van mijn zwembrilletje het loopje van de tiener. En dan doe ik op de grote dag van het nieuwe interview mijn beste Cody. Dan komt het goed.

En ja, oplettende lezer, ik begrijp ook wel dat loopjes zich moeilijk laten bestuderen als betreffende persoon aan het zwemmen is, maar dat maakt voor de literaire strekking van het verhaal natuurlijk niet uit.

Volle kracht

Allereerst, beste bezoekers van deze internetpagina, wensen wij jullie via deze weg alle goeds, liefde, vriendschap en vrede voor het jaar dat voorligt. Dat zal ook wel moeten omdat de te laat verstuurde kerstkaarten feitelijk nog op het aanrecht liggen te wachten op een postzegel, maar wanhoop niet, dat gaat echt nog goed komen. Hartelijk dank voor de kaarten die wij ontvingen.
Onze oudjaarsdag stond in het teken van niets eigenlijk. Wel had Jolmer voor de lunch poffertjes (door Laura consequent koffertjes genoemd) voor ons gebakken -wij blij dat we de oude gietijzeren koffertjespan hebben meeverhuisd- en 's avonds een lekker haasje op tafel gezet.
De kinderen lagen lekker te slapen in hun eigen bed, alhoewel Laura's idee van "eigen bed" ineens een rekbaar begrip bleek. Jolmer wierp opweg naar het toilet even een blikje naar binnen (mevrouw slaapt tegenwoordig met de deur open) en zag een leeg bed. Ze was met haar hele hebben en houden eigenhandig naar onze slaapkamer gelopen. Lakentje, dekentje, pop, knuffel en een boek maarliefst lagen ineens naast Laura in ons bed. Hmmm.

Terugblikkend op afgelopen jaar overzien we het avontuur dat we zijn aangegaan en voelen ons daar bijzonder goed over.
Wij zijn dankbaar voor de goede gezondheid van onze familie inclusief de aanwinst van nicht Suze, en het feit dat niet alleen wij maar velen uit onze omgeving lekker in hun vel zitten stemt ons gelukkig.

Vooruit kijkend zeggen wij: koers is goed, volle kracht vooruit!

2007 heeft voor ons mooie reizen en bijzondere ontmoetingen in petto; wij voelen aan ons water dat het een feestelijk jaar wordt en dus zullen wij leven bij het 13e gebod van onze lieve tante Frieda: Gij Zult Genieten