To do a Cody

Binnenkort moet ik voor een klein uitstapje weer naar Sydney. De Medical Board van New South Wales gaat dan opnieuw kijken of ik inmiddels goed genoeg ben om als arts geregistreerd te raken. Na een paar maanden hier en daar meelopen is het nu de hoogste tijd om deze hindernis nou eens eindelijk te nemen. Sleutel tot succes: oefenen, oefenen en nog meer oefenen. Maar waarom heb ik daar nou net zo'n hekel aan. Wat is er überhaupt mis gegaan die eerste keer in augustus 2006? Dr. Smit-Kröner is lacking the confidence that comes with experience. Meer ervaring opdoen is de sleutel maar dat is nogal lastig gebleken zonder registratie.
Hoe dan ook, meer vertrouwen uitstralen dus. Goed in je vel zitten, rechtop lopen, duidelijk spreken...eh...Tjakka, ofzo. En daarom hebben Jolmer en ik een briljante strategie uitgestippeld: ik ga 's ochtends voor alle bedrijvigheid uit zwemmen. Als de zon nog niet eens op is lig ik er al in. Want van lichamelijke inspanning krijg je endorphinen in je lichaam, van endorphinen word je happy en als je happy bent kan je dat aan de buitenkant zien. Tot op heden voel ik overigens vooral spierpijn in mijn lichaam. Moeder natuur heeft het niet met mij op, toon ik mij eens van mijn goede kant, word ik direct afgestraft.
In de vroege uurtjes deel ik het frisse water (22 graden haha) met een tiener uit het dorp. Zo'n opgeschoten knul die onlangs gesolliciteerd heeft voor het baantje in de bar. Erg gespierd is hij. Zuinig op zijn lijf, trots ook op zijn lijf. Als er even niemand kijkt loopt hij gewoon normaal, maar zodra hij zich bekeken weet krijgt hij een bavianen borst, gaan die schouders naar achter, kin omhoog. Cody heet hij. En het kan mij niet schelen of het nou een inferioriteits complex is van die jongen of een obsessie met zijn spierbundels, hij heeft de look die ik zoek. En dus ga ik voortaan niet alleen zwemmen voor de endorphinen, ik bestudeer door de glazen van mijn zwembrilletje het loopje van de tiener. En dan doe ik op de grote dag van het nieuwe interview mijn beste Cody. Dan komt het goed.

En ja, oplettende lezer, ik begrijp ook wel dat loopjes zich moeilijk laten bestuderen als betreffende persoon aan het zwemmen is, maar dat maakt voor de literaire strekking van het verhaal natuurlijk niet uit.