Stel je voor dat je een verjaardagstaart hebt gemaakt en je vindt het glazuur lekkerder dan de taart? Dan mag je volgens mijn zus het glazuur van de taart snoepen en de rest laten zitten.
Zou je eigenlijk de wereld op mogen delen in glazuureters en taarteters? In dat geval namelijk zijn wij het afgelopen paasweekend als glazuureters door het leven gegaan.
Goede vrijdag 's avonds heerlijk op de oever van de rivier staan BBQ-en, zoals eerder plechtig verklaard: er gaat niets boven een vuurtje van eucalyptushout onder de Australische heldere sterrenhemel, en zowaar voor het eerst de beroemde
cod gezien (Collarenebri, home of the cod). Zaterdag een heerlijk dagje in Lightening Ridge door gebracht alwaar geitenraces gehouden werden. Wilde geiten werden voor een karretje gespannen met kinderen erop en hupsakee, rennen door de hoofdstraat. Uiteraard kwam hier de hele omgeving op af wat voor betreffende geiten een nogal stressvolle ervaring moet zijn. Geen wonder dat die bij de eerste de beste gelegenheid de stoep op rennen het publiek in, opzoek naar een ontsnappingsroute. Het klinkt zielig maar het ziet er echt heel erg grappig uit kan ik melden. De juf van de peuterspeelzaal van Colli woont daar en na een hapje lunch mochten we bij haar thuis hun opaalmijn bekijken en met een pik en houweel ons geluk beproeven.
Zondag een feestdag; één van Jolmers eerste patiënten werd 50 en had iedereen uitgenodig die hij kende en iedereen kwam ook, dus tenten op, springkussen, band erbij. Leuk.
Vandaag vooral lekker rustig aan gedaan, genoten van het door mijzelf gebakken paasbrood met spijs en verjaardagstaart. Lekker met glazuur.
Natuurlijk zou ik nog kunnen vertellen over de kinderkermis in Lightening Ridge, het vuur achter ons huis (mooi trouwens, de vrijwillige brandweer kwam met een enorme bulldozer een eeuwenoude vlammende boom de rivier in duwen), Jaap zijn kiezen (raar gezicht als de tanden nog niet compleet zijn, ik vraag me af waar die blijven), de yabbies die we vandaag gevangen hebben en nog meer, maar het is teveel en het moet een leesbaar verhaal blijven. Vervelend als je een paar dagen achter loopt. Ik voel me ook half verplicht om alle leuke foto's te uploaden, maar omdat ik vandaag een glazuureter ben laat ik het bij deze.
Morgen maar weer eens kijken of de taart ook wil smaken, dan ben ik weer een alleseter.
Ik kruip gisteravond voldaan na mijn inspanning een leuk stukje te schrijven mijn bed in om aldaar aan te treffen in de serie "Zalf op het raam" No 2: vrije expressie in Zink. Laura moet gedacht hebben dat wie het laatst lacht het best lacht. Maar, zo stelt zij mij gerust, er zit nog een beetje zalf in het potje, dat weer netjes is terug gezet op het juiste plekje.
Vandaag is het vier en vijf mei in Australië. Ergens in Turkije in 1915 was er iets met Australiërs op 25 april wat nu nog altijd herdacht wordt. Colli heeft vier oorlogsveteranen van WOII dus Anzac Day leeft en van verschillende kanten is afgelopen week gehint dat wij namens de huisartsenpraktijk ook een krans kunnen leggen. Ik dus gisteravond voor het eerst in mijn leven bloemschikken met wilgentakken en bougainville zodat wij die vanochtend bij het monument bij de ingang van de Club kunnen leggen.
Wij baden ons in zeeën van tijd en komen om die reden heel gênant een beetje te laat aanlopen, de kransen worden al gelegd. De politie, ziekenhuis, ambulance, rode kruis, vrijwillige brandweer, vrouwen vereniging, school, peuterspeelzaal zijn allen vertegenwoordigd. Er is een herdenkingsdienst in de open lucht, gevolgd door een officiële lunch met speeches en toosts (nogal saai) waarna een oud oorlogs spelletje wordt gespeeld met twee muntjes. Het heet TwoUp en Jolmer beproeft zijn geluk aldaar. Dan bakken wij tot slot nog echte Anzac koekjes en zijn wij weer een tikkeltje meer ingeburgerd.
