...Zegt de mevrouw naast mij in het vliegtuig naar Malaga (oktober 2008), en ze buigt zich voorover naar Prins C, die op de rij voor ons zit, bij het raam. Hij is met een hele groep vrienden als een van de laatste passagiers aan boord gegaan.
We zitten al hoog en breed in de lucht.
De prins leunt wat naar achter en draait zijn hoofd een beetje. "Ja?" "Komt u uit Leiden?" "Ja" "Kent u Igor??" "Igor?" "Ja" "Nee, die ken ik niet. Misschien kent hij Igor", hij wijst naar twee vrienden verder. Hij: "?" Prins: "Ken jij Igor?"
Hij: "Nee, die ken ik niet". De mevrouw: "Nee, niet híj... wíj, wij kennen elkaar!"
Prins: "Tsja..."
Ik kan mijn lach niet inhouden, maar de vrouw heeft weinig in de gaten en als de prins haar niet uit haar dromen helpt, doe ik dat ook niet.
Natuurlijk ben ik wel overmatig geïntrigeerd, want zo dicht bij iemand van Koninklijke Huize was nog geen van mijn familieleden (lees zussen) en aangezien ik uit een redelijk Oranje gezind nestje kom weet ik dat ik straks vragen moet beantwoorden.
Het ziet eruit alsof al die mannen nogal geslaagd door het leven gaan en de prins zelf heeft een mooi overhemd aan (dat is leuke info voor mijn moeder), en terwijl iedereen zich op zijn gemakje in het gangpad installeert met een biertje en iets voor bij de borrel (vliegtuigpinda's)en Laura uitmaakt voor 'snurkende vrouw, haha' houdt de prins zich gedeisd.
En dat je hele leven, denk ik dan. Overal maar steeds "Kent u Igor?", lijkt me niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten