Allemaal even recht

Sinterklaas zit natuurlijk allang weer in Madrid met zijn voeten omhoog, en dus alweer een beetje mosterd na de maaltijd, maar toch, voor de geschiedschrijving zullen we maar zeggen, even een foto overzicht van ons heerlijk avondje, nou ja, middagje bij ons thuis Down Under.
Blijft het meest geweldige feest ooit.
Laura en Jaap hebben inmiddels in de gaten hoe het zit, maar genieten er niet minder van.
Dozen met Europese kado's samen met wat Australische aanvullingen zorgen voor een Mount Everest aan pakjes.
Zelf gemaakte gevulde speculaas mag niet ontbreken met zelf gemixte speculaaskruiden, bloem van eigen graan, eitjes van eigen kippen en zelf gemaakt spijs -dat moet je volgens mijn oma van te voren maken want 'hoe langer het in de koelkast ligt, hoe lekkerder het smaakt'. Ik hoor het haar nog zeggen 4-hoog op de flat in Duivendrecht, da's lang geleden!
Ben ook helemaal op de hoogte van de laatste ontwikkelingen in NL want ik heb van onze meest recente Au Pair een glossy tijdschrift gekregen Sint met allerlei updates over het hoe en wat met de Nederlandse Sint enzo. Ben helemaal bij. Kan niet wachten op volgend jaar, dan doen we het weer.

Wat er inmiddels niet meer door het struikgewas ruischt...

Zitten we vanmiddag na de lunch nog een beetje na te tafelen, horen we ineens vanuit de tuin een ijselijk geschreeuw van Jaap. Nu ziet men mij niet snel ergens voor rennen, maar in dit geval sprint ik naar buiten en zie Jaap krijsend in een boom staan. Kan hij er niet uit? Dat is niets voor Jaap. Iets dichterbij kan ik uit zijn gesnik opmaken dat hij een slang heeft gezien, in de struiken. De schrik zit er flink in en hij is instinct matig dus in de dichtsbijzijnde boom geklommen. Opzich niet gek. De slang is nergens te zien, dus ik haal Jaap uit de boom en loop met hem naar binnen, bots in de deuropening tegen een woest uitziende echtgenoot op met jacht geweer over zijn schouder en krijg op barse toon 'WAAR zit die slang?'
Nu is Jaap's interesse meteen gewekt, het huilen houdt acuut op en huppelend loopt hij achter zijn vader aan; de jongensborst gaat vooruit nu hij weet dat de verantwoordelijke taak op zijn schouders rust om de juiste plek des onheils aan te wijzen.
Jolmer zou natuurlijk Jolmer niet zijn als bewuste Brown Snake gespot en geschoten wordt, inmiddels onder toekijkend oog van nieuwsgierig publiek inclusief Lieke en Sietske.
Wat nadere inspectie doet vermoeden dat de slang echt dood is na drie schoten, met name omdat het hoofd eraf is nu.
Het blijkt dat dit specifieke struikje altijd al aan het ritselen was bij het voorbij lopen van en naar de cabin, zo horen we van de Au Pairs, die altijd trouw 's avonds met zaklamp lopen. In het struikgewas ruischt nu niets meer.

Heeft u ook een bonuskaart?

Wat doe je als eerste als je na een jaar weer eens terug bent in NL? Natuurlijk meteen even door de eerste de beste HEMA lopen en een rondje door de Albert Heijn. Alles is uiteraard vertrouwd, netjes recht in de schappen, echt een plezier. Bij de kassa: spaart u ook koopzegels? (bestaan die nog?), spaart u airmiles, heeft u een bonuskaart (jaja, die hebben we al jaren in onze portemonnaie, dit gaat goed!), superdieren?... ?! ... superdieren? ... ehmm, ja doe maar, kunt u vertellen wat dat zijn?

Hoe erg kan je uit het buitenland komen? Dit gebeurt in de laatste week van de spaaraktie, dus die vrouw zal wel gedacht hebben. Hoe dan ook, na een paar weken is de spaarklapper bijna vol, inclusief superduperdieren. Maar echte kansen om met moeders op het schoolplein te ruilen -en vaders natuurlijk- en op het tafeltje in de supermarkt, die zijn er niet geweest, en dus bij deze het lijstje van Laura en Jaap om hun boeken compleet te krijgen: mocht iemand bereid zijn deze nummertjes op te sturen, dan zal ik als tegenprestatie een hele sloot dubbele kaartjes retour zenden uit dankbaarheid.

066, 067, 106, 160 en voor het tweede boek: 001, 004, 015, 020, 045, 056, 061, 066, 067, 076, 077, 078, 082, 084, 087, 090, 097, 106, 109, 114, 115, 122, 128, 129, 133, 148, 150, 156, 160, 169, 184, 194, 203 Bedankt!

"Hoe schrijf je 'earlier'?"

Mooi moment voor een moeder dat je kinderen beginnen met briefjes aan je te schrijven, echt mooi. Wij hebben hier in Australie een interessant paasweekend dit jaar, omdat tweede paasdag toevallig samen valt op ANZAC dag, de nationale herdenkingsdag. En dat is opzich niet zo'n probleem behalve dan dat het natuurlijk niet zo kan zijn dat twee vrije dagen op een dag vallen, en dus wordt tweede paasdag een dagje uitgesteld en op dinsdag gevierd. Een zeer lang weekend dus aan het eind van de schoolvakantie. Jolmer doet de helft van het weekend dienst, en wordt op maandag afgelost door een derde arts zodat we beiden vrij zijn. Een goede gelegenheid om waar mogelijk een tikkeltje langer in bed te blijven liggen met zijn allen. Onze kinderen staan dan vanaf een uur of zeven met regelmaat aan mijn kant van het bed met een klein vraagje, 'mamma, ik wil een DTD-tje' (Peter kan nog niet zo goed DVD-tje zeggen), 'mamma, ik heb een vlieger gevouwd' (Jaap heeft nog wat moeite met voltooide deelwoorden) of 'mamma, hoe schrijf je 'earlier'?' (Laura schrijft vooral in het Engels) en komt daarna met onderstaand briefje aan. De boodschap is duidelijk.

Ons vijf dagen durend weekend had een soort van Paas-tintje met tenminste geverfde eieren en een echt geweldig goed gelukt paasbrood met amandel spijs van eigen amandel boom; een wandelingetje door het bos- opzoek naar de mooiste en grootste spinnenwebben en mooie kiekjes-valt nog niet mee om Tim in de foto te krijgen. Verder lekker spelen in de tuin, prachtig herfst weer hier. 

Als klap op de vuurpijl blijkt vandaag Hugo zich voor het eerst op zijn buik te kunnen draaien. En hoewel de schrijver van eerder genoemd boek stelt dat de laatst geborene het moeilijk heeft de ouders te 'impresssen' ben ik voor de vijfde keer weer enthousiast. Het is al zo'n grote bink.

Hoop dat iedereen een vrolijk Pasen heeft gehad en tot snel weer.

Why first borns rule the world...

And last borns want to change it

Deze titel was ik al een keer tegengekomen in een of ander tijdschrift en leek mij al meteen een interessant boekje om te lezen. Nu kwam toevallig de schrijver van dit werk naar Barham om een lezing te geven over 'parenting skills' en zo kwam ik op een dinsdagavond te luisteren naar de wijsheden en ervaringen van een zekere Micheal Grose, geen onbekende figuur in Australie.

Na afloop van zijn praatje besloot ik twee boeken van zijn hand te bestellen en heb het eerste boekje nu uit. Helaas voor Jolmer. Ik drijf hem tot waanzin want genoemd boekje wordt door mij bijna dagelijks geciteerd. Het hele verhaal past namelijk zo ontzettend in mijn straatje: ik geloof er stellig in dat de volgorde waarin jezelf en je broers en zussen geboren wordt, de mix van het gezin en het leeftijds verschil, invloed heeft op de ontwikkeling van kinderen. Ik wist alleen niet dat hier ook boeken over geschreven waren, maar nu dus wel. Mijn nieuw verworven huis, tuin en keuken psychologische kennis doet het ook goed op feesten en partijen.

Bovendien hoopte ik op wat goede adviezen hoe om te gaan met broertjes die elkaar in het vaarwater zitten, hoe de oudste te behoeden voor te hoog gespannen verwachtingen en de jongste te behoeden voor te laag gespannen verwachtingen, en die vond ik dan ook.

Na het lezen van het hele verhaal gealiseerde ik mij dan ook dat met name op dit moment met name Tim de gene is die het meest met de vaart der volkeren en in het kielzog van, in het gezin mee draait.

En de schrijver zegt: de ouders moeten creatief zijn om met hun kinderen 1-op-1 tijd door te brengen. En zo belande Tim bij mij -of hij het eigenlijk wilde weet ik niet eens- op schoot met het maaien van het gras.

Tim, die ik na zijn geboorte geloof ik nauwelijks op mijn blog heb genoemd, Tim die helemaal niet moeilijk aan het lachen te krijgen is (hij zit namelijk nog helemaal in de 'Waar is Tim-Tim, kiekeboe'-fase), Tim die 'een-tee-die' kan zeggen, Tim die 's middags nog heerlijk een tukje doet met zijn trouwe duim in zijn mond, Tim die zelf zijn eten eet en de vloer, tafel en wangen rijkelijk van zijn eten bedeeld, Tim.

Het grasmaaien is trouwens een leuk klusje in onze tuin; wij hebben de afgelopen maanden een aantal gast-maaiers gehad, waaronder oma Tjim, opa Jaap en Laurens.

Inmiddels maken wij de tuin klaar voor de winter, met behulp van twee tuinmannen weliswaar, want we krijgen het zelf niet af; de sierdruif langs de veranda kleurt langzaam rood en de openhaard is deze avond voor het eerst weer aangegaan. En zo verstrijkt mijn laatste zwangerschapsverlof, morgen roept weer de plicht. Ben daar niet zo heel gelukkig over.

Hand in het verband

Ken je wel van die na-middagen dat alles een beetje uit de hand lijkt te lopen? Zo'n soort van middag hadden wij vrijdag. Jolmer was nog niet thuis uit zijn werk en ik had een macaroni-kliekje op het menu. Voor de gezelligheid dacht ik: kinderen even eerst aan tafel, grote mensen later. Het eten was net achter de kiezen, Peter zat op zijn kamer want die had een of ander iets niet goed gedaan, Tim in bad, badwater aan... en dat vond Jaap een goed moment om aan Rieneke te laten zien hoe hard hij kon rennen. Door de gang, langs de garderobe kast in volle vaart tegen de voordeur aan in de overtuiging dat het glas hem in zijn vaart zou stoppen, zo met zijn rechterhand door het ruitje.

Bloedspoor door de gang, theedoek erom heen, Rieneke hielp afknijpen, ik op zoek naar een verbandje.
Bij thuiskomst van Jolmer was de rust wat gekeerd, nadere inspectie: daar moeten wat hechtingen in.
Op de keukentafel. Flinke jongen, want die verdovingsprikken zijn geen geintje in je vinger, het zweet brak hem uit om zijn neus, maar heeft zich goed gehouden.
Conclusie van de kinderen: Jolmer lijkt op opa Pieter met zijn 'funny glasses'.
Nu een dag of twee later redt hij zich prima met 1 hand in het verband, geen pijn, komt allemaal wel weer goed.

Self-Sufficiency

The NEW complete book of SELF-SUFFICIENCY - The classic guide for realists and dreamers is een van onze meest gebruikte naslagwerken uit de boekenkast. In het nederlands heet dit boek geloof ik 'leven van het land'. Als wij weer eens iets nieuws bedenken dan verschaft dit boek precies genoeg info voor ons om te bepalen het het een goed, matig of slecht idee is. Nu hadden wij, zo bleek, een buitengewoon GOED idee. In het boek stond dan ook:
The pig fits so well into the self-supporter's economy that the animal almost seems designed with that in mind. It is probably the most ominvorous animal in the world and will thrive on practically anything. It is even more omnivorous than man, because a pig can eat and digest grass while we cannot. A pig will not thrive on grass alone, but it can make a substantial part of its diet. And it will convert virtually anything that you grow or produce on the farm into good meat. Throw any vegatable matter, of whatever kind, to a pig, and he will either eat it -converting it within hours to good meat and the best compost in the world -or he will tread it into the ground, dung on it and turn it into compost that way. Put a pig on rough grass land that you wish to bring into cultivation, and he will plough it for you, and root it up for you, and manure it for you, and at the same time extract sustenance from it to live and grow on.
Dan gaat het nog even verder wat varkens dan precies moeten eten -alles dus-  en hoe je ze daarna moet slachten en in stukjes snijden. Hoe dan ook: er gaat hier nogal eens wat eten in de vuilnisbak, de tuin produceert een hoop perzikken, nectarines, appels, pruimen en abrikozen. Die van de boom vallen, liggen gewoon weg te rotten, en dat kan veel beter. Zo hebben we nu dus sinds drie dagen twee biggetjes, Scraps en Belly genaamd, die voor ons GFT verwerken, het landje omploegen, gratis compost maken en dus heerlijk mals scharrelvlees aanzetten.
Verder zijn ze eigenlijk ook gewoon TE schattig.

Ze staan op de nominatie om eind juni geslacht te worden, en tot die tijd zullen wij vertroetelen, aaien en daar maar niet teveel bij stil staan.

"Zesde is the best"

Laura, Jaap en Peter hebben dit jaar zwemles gehad, in januari, drie weken lang vier keer per week, van kikker visje tot waterratje. Laura heeft natuurlijk d'r hele leven al niets liever gedaan dan zwemmen en wordt op school bij het schoolzwemmen geselecteerd om mee te doen aan de schoolwedstrijden.
Alle klassen worden verdeeld over vier 'huizen', net als in Harry Potter zeg maar, en Laura zwemt voor het huis van 'Waikerie'. Ze vindt het geweldig dat ze mee mag doen en is de jongste deelnemer. 'Ik denk dat ik het ga winnen' kondigt ze een paar dagen van te voren aan.

Op het moment supreme is de bravoure een beetje ver te zoeken. 'Mamma, moet ik het echt?'

Ja, dat moet echt. Ik vind het nogal een eind in een 33m bad. Haar is verteld dat ze onderweg de kant mag aanraken. Ze is expres in de eerste baan ingedeeld. 

En daar gaat ze dan, mijn kleine grote meid, keurig in free-style van start, de kant wordt inderdaad een keer of drie even vast gehouden om te zien hoe ver ze nog moet en onder luid applaus van haar eigen huis ('Let's go Waikerie, let's go!) tikt Laura als laatste aan met een miljoen dollar grijns op haar gezicht. 'Was ik eerst?'

Ze gaat het navragen bij de juf met de stopwatch. Lang leve professionele leerkrachten; de juffrouw meldt dat ze als zesde is gefinished. Dat kan volgens Laura niet beter, want per slot van rekening IS ze ook zes, dus komt alles in een of andere mooie kosmische samenhang allemaal goed.

Verjaardag

Inmiddels ben ik zelf 35, mooie feestdag met heerlijk ontbijt, appeltaart volgens mijn moeders recept met rum-rozijnen en 's avonds uit eten in Echuca met Jolmer en kleine Hugo -die net als alle babies een goede 'conversation magnet' blijkt.
Nog veel feestelijker was de verjaardag van Peter, die nu dus drie jaar is, naar de Pre-School mag en bovendien al twee weken volledig droog door het leven gaat kwa zonder luier en zonder ongelukjes. Met recht een grote jongen. Vooral heel gezellig dat opa Jaap en oma Tjim erbij waren om mee te feesten.

 

Peters charme wordt met regelmaat ingezet om menig situatie naar zijn hand te zetten. Zo zegt hij bijvoorbeeld als ik er even goed uitzie: "Jij prinses mamma?" Dan maakt het mij niet uit dat die zin nog geen persoonsvorm heeft, ik knik dan prinsesachtig.
Ook heeft hij op een ochtend zo'n negen pizza's van klei in onze oven gezet. Heel gezellig.
Toen kwam in maart onze nieuwste Au Pair Dien en kwam Rieneke er bij toeval achter dat zij ook snel jarig was, en zo hadden we in korte tijd voor de derde keer de slingers in top.

Officiele zaken

Allereerst: ik kan op mijn Mac de trema niet vinden en aangezien wij ook (nog) geen nederlandse spellingscorrectie hebben kan ik titel helaas niet beter schrijven dan zo. Officiele zaken in de laatste maand betreft vooral het aanvragen van nieuwe paspoorten op het consulaat in Melbourne. Dat was vooral een heel gezellig dagje en gelukkig dat de aardige mevrouw van het loketje er niet over struikelde dat wij nog  geen geboorte bewijs van Hugo konden laten zien, wij nog geen enkel formulier hadden ingevuld en een kwartiertje te laat aankwamen.

De foto's waren in no time genomen en na een uurtje waren onze vingerafdrukken genomen, ons papier werk compleet, op die van Hugo na dus en konden we weer naar huis. Eerst nog wat drinken in een Melbournes restaurantje.

Daarna moest Hugo nog voor een gehoorstest terug naar Cohuna. Ook vrij officieel. Het duurde eeuwen voor hij alle piepjes had gescoord.

En toen was het tijd voor de eerste schooldag van Jaap, die er helemaal klaar voor was. Geen centje pijn, geen tranen deze keer, 'doei mamma' en spelen maar.

Waar zit ze?

Je kunt over de post nieuwe koninginnen bestellen. Bijenkoninginnen gaan in principe wel een jaar of 3 mee, maar als je echt goede wilt hebben dan moet je haar elke 1-2 jaar vervangen. Dat betekent opzoek naar de oude koningin, haar doden en dan een nieuwe erin stoppen. Dat vinden de bijen uit de kolonie dan niet zo'n goed idee, vandaar dat de nieuwe konining in een klein hokje zit waar ze een paar dagen voor nodig heeft om eruit te kruipen, in die tijd is het volk gewend aan de nieuwe 'nestgeur' en zal het haar accepteren. De over het internet bestelde koningin heeft de paringsvlucht al achter de rug en kan dan meteen beginnen met het leggen van eitjes. Zij kan dit goed en perst er dagelijks zo'n 2500 eitjes uit (dat kan ik zelf ook maar moeilijk bevatten, maar het is echt zo). Zij heeft daarbij de keuze een bevrucht dan wel onbevrucht eitje te leggen. De eerste worden vrouwelijke werkbijen, die tweede worden min of meer nutteloze darren (niet echt nutteloos natuurlijk, maar ze fourageren niet en dragen niet bij tot de honingproductie).
Het vinden van de koningin is typisch een klusje uit de categorie Oefening Baart Kunst. Jolmer is hier dan ook veel beter in dan ik, is immers zijn hele leven al opzoek naar stenen, fossielen en al wat dies meer zij.
De koningin heeft een aantal middelen om het indentificeren te bemoeilijken. Zij huppelt van frame naar frame, zit op de bodem van de kast of vliegt weg, kan ook nog.
Het bijenboek stelt voor de Queen-excluder, een rooster, bovenop de kast te leggen, de frames met bijen een voor een boven het rooster leegschudden, beetje rook erbij en dan kijken welke bij bovenop het rooster blijft zitten. Bij de kasten een veldje verder op, onze gevangen zwermen, passen we dit trucje toe maar we vinden haar niet.
De docenten van mijn cursus hadden nog een truc: alle frames, alle bijen voor de ingang van de kast leegschudden, de bijen naar binnen laten kruipen met de Queen-excluder op de bodem van de kast, de koningin moet dan wel onderin zijn blijven steken. De volgende dag schud je dan alle bijen die nog onderin zitten inclusief koningin zo'n pak 'em beet 100m van de kast leeg: de werkbijen weten de weg naar de kast terug te vinden, maar de konining niet. Ook een manier om iemand aan de kant te zetten na een jaar lang trouwe dienst.
Deze methode blijkt gelukkig in de praktijk net zo goed te werken als in theorie.
Gisteravond hebben we onze kasten die bij het huis stonden 20km buiten het dorp bij vrienden op de boerderij gezet want de Black Box (type eucalytus) staat op dit moment bij hun in bloei.
Eens kijken of wij over een paar weken als mijn ouders er zijn wat eucalyptus honing kunnen oogsten.

En verder nog...

Hebben wij een tijd geleden een advertentie geplaatst in een Nederlands tijdschrift om Nederlande Au Pairs te vinden, allerlei leuke reacties op ontvangen. Nu hebben wij Thisja en Maud over de vloer en dat is geweldig. De kinderen zijn gelukkig, leren echt goed Nederlands praten, met moderne woorden als 'toppertje', en worden meer dan ooit bezig gehouden met knutselen, buiten spelen, naar de speeltuin gaan, en nu het vakantie is komt daar nog bij: mee naar de film, naar zwemles, excursies etc.
Wij zijn heel erg gelukkig met de hollandse gezelligheid in huis.
Nog meer nieuws: nadat wij een eerste zwerm bijen hadden in Colli, die het steeds slechter en slechter ging doen, en toen de winter en de verhuizing niet overleefde hebben we nu 6 goed lopende bijen kasten en nog twee zwermen kunnen vangen. Om wat beter beslagen ten ijs te komen heb ik een avond opleiding bijen-houden gedaan, en nu zijn wij gecertificeerde geregistreerde bijenhouders en hebben bij elkaar zo'n ruim 50kg honing kunnen slingeren. Wat een mooie hobby. Bijen zijn ge-wel-dig fascinerend, hoe meer ik erover leer, hoe meer het mij verwondert dat het allemaal kan, zo'n bijenkolonie.

Verder nog zijn we aan het begin van dit jaar toegelaten tot een Australische huisarts-opleiding voor plattelands artsen. Dat betekent lange afstands begeleiding, wekelijkse telefoon-vergaderingen, bezoeken van huisartsen die wij niet kennen, en dan een dagje over onze schouder meekijken en feedback geven op onze consult technieken enzo, spannend en leerzaam, en dan dus nog twee keer per jaar een weekje workshoppen in een willekeurige stad in Australie, zodoende dat wij dus in Bondi-Sydney en Cairns terecht kwamen, op kosten van de opleiding.
En dan als afsluiter van het jaar is ons gezin ook nog eens verrijkt met een vierde zoon Hugo Tjimme, geboren op 24 december. Een uitmuntende bevalling, een wolk van een zoon en een kraamtijd in het teken van kerstdagen, oud en nieuw, schoolvakantie en weer een prachtige kraammand uit Nederland.

Verhuisd

Bovendien zijn we halverwege het jaar van Collarenebri naar Barham verhuisd. Van het noorden van NSW kats naar het diepe zuiden van de staat, een dorpje aan de Murray rivier, die meteen de grens vormt met Victoria, ongeveer drie uur rijden ten noorden van Melbourne.
Grote aanleiding voor deze verhuizing was met name de grote moeite die het kostte om goede kinderopvang te vinden in Collie, het kinderdagverblijf in Walgett zat vol, Duitse Au Pair en Australische nanny niet echt om over naar huis te schrijven -wel om een boek over te schrijven trouwens maar ik laat gemakshalve de details maar even achterwege- en uiteindelijk een knoop doorgehakt om eens wat verder te kijken dan alleen Colli. Mogelijkheden te over, maar dit aanbod in Barham was vrij ideaal, onder de vlag van Ochre Health, dus bij dezelfde werkgever; dat scheelt een hoop met visum papieren, opleiding en registratie vereisten, en toen de kogel door de kerk was en alle papieren rond waren konden we mooi in juli afscheid nemen van ons werk in Walgett, Colli, Laura weg van haar school aan het eind van term 2, op een nieuwe school beginnen aan term 3. Dat was natuurlijk spannend voor haar. Ze heeft nu vooral veel grote en veel oudere klasgenootjes en heeft er hard aan moeten trekken een beetje op peil te komen met de rest.
Jaap naar een nieuwe preschool, veel prettiger dan zijn vorige school in Walgett. Hij heeft met kerst tijdens het toneelstuk een ster gespeeld, die de weg wees aan de koningen, erg overtuigend.

Verder hadden we de enorme mazzel dat er hier in Barham een huis beschikbaar kwam om in te wonen, helemaal precies goed, met een pracht van een tuin met de nodige fruitbomen, bloemen, gras, veranda rondom, en zo gaat zelfs Flickie erop vooruit.

Vakanties

Verder hadden wij in 2010 het voorrecht om erg mooie vakanties te hebben.
Allereerst waren daar in April Pieter en Els op bezoek. Die deze keer op Brisbane kwamen aanvliegen zodat ze twee weken naar South Stradbrook Island konden, voor de kust bij Gold Coast. Maar wat Pieter niet wist en wij allemaal wel, is dat we op uitnodiging van Els een paar dagen via Gladstone naar Heron island zouden gaan, piep klein eilandje in het zuidelijkste gedeelte van het Great Barrier Reef, dat was toen vlak bij waar die Chinese tanker op het rif gelopen was.
Ongelooflijk wat een mooie omgeving. Prachtig snorkelen, duiken, vissen, zwemmen. Een heerlijke vakantie was het, en als je dan toch 70 wordt (Pieter) dan kan je dat maar beter een keer proberen, zo'n proefduik. Petje af voor mijn schoonvader!

Dan hadden we nog een weekje cursus in Bondi, dat was officieel geen vakantie maar wel een erg leuk uitje. En zo hadden we nog een onderwijs week later in het jaar, zo eind september, dat gepland was in Cairns, ook helemaal niet vervelend. Eerst een week met de kinderen in Port Douglas vertoefd in een vakantiehuis met eigen zwembad, doe maar lekker, en daarna in een poepchique hotel in Cairns gezeten.
Wat is er veel moois te zien en beleven.
Jolmer was in juli onaangekondigd naar Den Helder afgereisd om zijn vader te verrassen op zijn 70ste verjaardag, missie geslaagd. Toen kon ik niet achter blijven en toog in mijn eentje in augustus naar Nederland om met mijn ouders te varen door het mooie Friesland, met Ruth en haar gezin in Hengelo te hangen en te knutselen, en met Anke en Ayso een hapje te eten in Utrecht.
Daarna waren opnieuw Pieter en Els op bezoek, hebben deze keer de Great Ocean Road bekeken, maar hun trof helaas het lot midden in de regen periode hier te zijn, dezelfde regen die onze graan oogst zo vertraagde, en hadden daardoor hun ritje langs de oceaan een beetje ingekort.
De geplande reis van ons gezin om in NL Sinterklaas te vieren ging dit jaar niet door vanwege alweer de vijfde zwangerschap en een uitgerekende datum rond 21 december, en dan vinden de luchtvaartmaatschappijen het niet zo'n goed idee om nog te vliegen.

Zo dan

Zie ik tot mijn schrik dat ik in heel 2010 maarliesft 1 blog heb geschreven... zelfs mijn Au Pairs zijn betere schrijvers dan ik.
En dus is het zaak om 2010 in een notendop samen te vatten en de draad weer op te pakken.
Januari: een blok grond gekocht, piece of dirt, zoals dat heet, met een quad bike. Dat vond met name de lokale boeren gemeenschap geweldig, en de dorpelingen vonden het met name raar, geloof ik.
Wij aan de slag ermee met sprayen, sprayen en nog meer sprayen.
Daarna was het wachten op de juiste hoeveelheid regen op het juiste moment, en dat was nog geen sinecure. Uiteindelijk duurde het nog even voor de grond nat genoeg was, zodat er zowel een diepe laag vocht was als genoeg vocht aan de oppervlakte. Ons graan ging daardoor in plaats van mei pas begin juli de grond in, met wat extra urea voor de bemesting, en brulde daarna veelbelovend de grond uit. Wat een mooi gezicht om het graan eerst te zien opkomen, groen worden, daarna goud, en toen werd het tijd om te oogsten en ging het weer regenen. Weken achtereen. En zo stonden alle headers -combines- uit de omgeving stil, en besloten de meeste contract werknemers om door te rijden naar het zuiden waar het droger was.
Ons graan en dat van vele boeren in de omgeving ging daardoor over de topkwaliteit heen dat het had en ging langzaamaan weer achteruit. Maar uiteindelijk kwam dan toch een droge periode van 4-5 dagen eind december en kon men met ons landje aan de slag om er toch nog 205 ton graan vanaf te halen, geen ultieme kwaliteit, wel nog net geschikt voor menselijk gebruik, anders had het naar de koeien en varkens gekund, maar goed. Nu komt het echte werk: wij houden de graanprijzen dagelijks in de gaten en verkopen het zaakje binnenkort op het juiste moment voor de juiste prijs en maken ons dan klaar voor het nieuwe jaar.