Doe het zelf

Zonder dat we er eigenlijk erg in hebben gehad zijn Jolmer en ik vanzelf een beetje greenies geworden, hier in Australië. Niet kwa overtuiging, hoewel je altijd om het milieu moet denken als dat kan natuurlijk, maar gewoon vanzelf. Het begon eigenlijk met een aardig klein groenten- en kruidentuintje. Toen bleek het hele gebied achter het tuinhek ook best geschikt en zo ging het van kwaad to erger, ploegen, kikkererwten inzaaien (wordt de grond vruchtbaar van), sproeiers aanleggen, zaadjes optrekken, planten, verbouwen en oogsten. Vanalles staat inmiddels bijna klaar: wortels, maïs, boontjes, pompoenen, meloenen, tomaten in alle soorten, paprika, komkommer, kool, rabarber, aardappelen.
Wij halen uit de supermarkt steeds minder groenten en eten van het land. Tel daarbij op kippen en eenden in de ren (jammer dat Laura moet overgeven van eendeneieren) dan hoeven we dus ook steeds minder naar de slager... De watertank in de kippen ren zit vol met muggenlarven: dat lossen we op met goudvissen in de tank. Naast het huis staat een enorme hydrocultuur met aardbeien, da's helemaal luxe tuinieren, en om van dit alles te weten hoe het werkt zijn wij nu dus in het bezit van een hele rij boeken met titels als: the complete book of Self-Sufficiency, Do it yourself pure plant skin care, Natural control of garden pests, Simple hydroponics, Companion planting, The Australian Fruit and Vegetable garden, Citrus, The new book of herbs en Backyard poultry-naturally.
Al lezend komen wij erachter wat we voorgaande jaren verkeerd hebben gedaan: tomaten moet je plukken als ze oranje beginnen te verkleuren anders komen de vliegen ze opeten; eenden moeten eigenlijk niet in één hok bij de kippen (oeps), bij alle gewassen moet je afrikaantjes planten om ongewenste insecten af te weren, pasgeboren eendjes houden van havermout met een scheutje melk, ga zo maar door.
Verder maken wij zelf: badbruisballetjes, speculaaskruiden voor pepernoten, Sinterklaasattributen, brooddeeg voor in de kerstboom -resultaat te afzichtelijk voor publicatie maar mag de pret niet drukken- kippenhokken ed.
Voor vaderdag vorig jaar liep ik door onze plaatselijk News Agent om een aardig tijdschrift voor Jolmer te kopen, iets over kippen misschien, en heb mij een uitgave Backyard Ovens laten aansmeren. En zo kwamen wij op het idee om zelf een pizza oven in de tuin te bouwen. Aangezien wij van de huurbaas geen vaste structuur in de tuin mochten maken en wij ons niet door één gat laten vangen kwam het geheel er als volgt uit te zien. Zelf gemaakt met modder, stro (van een collega) en klei uit de opaalmijnen van Lightening Ridge. En zo eten wij dus heerlijk verse pizza van eigen bodem met deeg uit broodbak machine, tomaten uit eigen tuin, verse basilicum... ik bedenk mij dat het in dit kader een goed idee is om er wat koeien bij te nemen voor de geraspte kaas...

Jarige Jaap

 

Hij is alweer een maandje drie, maar voor een updateje is het nooit te laat. Het was een gewoon sjablonen feest met slingers, cadeautjes bij het ontbijt, ballonnen, taart, kaarsjes etc. Aangezien het op een vrijdag was konden we tussen de middag lekker spelen in het zwembad, zelfs met Jolmer erbij in zijn lunchpauze. Waarom weet ik niet maar Jaap heeft het de hele week voor zijn verjaardag over een vliegtuig gehad, 'daar gaan we heen, daar gaan we in, we gaan vliegen'. Zou hij dat nou echt onthouden hebben van vorig jaar toen wij op zijn verjaardag naar New York vlogen? Hoe dan ook: dan krijg je natuurlijk een speciale verjaardags hoed, met zo'n fascinatie.
Toch mooi dat je op een gure herfstdag ter wereld komt en dan heerlijk in het zonnetje drie mag worden.

"Mag ik u iets vragen?"...

...Zegt de mevrouw naast mij in het vliegtuig naar Malaga (oktober 2008), en ze buigt zich voorover naar Prins C, die op de rij voor ons zit, bij het raam. Hij is met een hele groep vrienden als een van de laatste passagiers aan boord gegaan.
We zitten al hoog en breed in de lucht.
De prins leunt wat naar achter en draait zijn hoofd een beetje. "Ja?" "Komt u uit Leiden?" "Ja" "Kent u Igor??" "Igor?" "Ja" "Nee, die ken ik niet. Misschien kent hij Igor", hij wijst naar twee vrienden verder. Hij: "?" Prins: "Ken jij Igor?"
Hij: "Nee, die ken ik niet". De mevrouw: "Nee, niet híj... wíj, wij kennen elkaar!"
Prins: "Tsja..."
Ik kan mijn lach niet inhouden, maar de vrouw heeft weinig in de gaten en als de prins haar niet uit haar dromen helpt, doe ik dat ook niet.
Natuurlijk ben ik wel overmatig geïntrigeerd, want zo dicht bij iemand van Koninklijke Huize was nog geen van mijn familieleden (lees zussen) en aangezien ik uit een redelijk Oranje gezind nestje kom weet ik dat ik straks vragen moet beantwoorden.
Het ziet eruit alsof al die mannen nogal geslaagd door het leven gaan en de prins zelf heeft een mooi overhemd aan (dat is leuke info voor mijn moeder), en terwijl iedereen zich op zijn gemakje in het gangpad installeert met een biertje en iets voor bij de borrel (vliegtuigpinda's)en Laura uitmaakt voor 'snurkende vrouw, haha' houdt de prins zich gedeisd.
En dat je hele leven, denk ik dan. Overal maar steeds "Kent u Igor?", lijkt me niets.

Maandje Europa

Het is lastig om uit zoveel leuke foto's een kleine selectie te maken.
Inmiddels zijn we alweer een paar weken terug in Australië en kijken met erg veel plezier terug op onze tijd in Nederland, Spanje, Duitsland, België en Italië.
Kort samengevat:
* NL is een heerlijk land om op vakantie te zijn
* Wij zijn erg dankbaar voor iedereen die voor ons een gezellig slaapplekje heeft gecreëerd, het is geen kleinigheid om 5 m/v huis en haard te verschaffen, en wij hebben van elk moment genoten.
* varen op de Vecht is altijd een goed idee, vooral met lekker weer, met dank aan Mieke voor de mooie foto's.
* Sem is de beste piraat van NL.
* De foto's van de marathon prestatie van Anke staan er niet tussen want die kan ik niet vinden.

Binnenkort verwacht op dit blog:
De Prins in het vliegtuig
Jaap wordt 3
Kleine korte doe-het-zelf instructie gids

Op pad met Peter

Peter moet een paspoort hebben. Die aanvraag die doen wij op de Australische equivalent van het gemeentehuis: het Consulaat-generaal in Sydney. Dat betekent voor het eerst in het vliegtuig, in de trein, lekker hotelletje -want Sydney doen we 'in style' (het hotel is zo deftig dat ik niet door heb dat de lift bediend moet worden met het sleutelkaartje van de hotelkamer -dat voor de gelegenheid meer een apartment is dan een room- zodat ik als wijfie van het platteland een beetje voor lul sta in die lift die maar niet omhoog wil) en dan na een nachtje slapen naar het bureau van 'foreign affairs and trade' voor een Apostille stempel op Peters geboortebewijs, dan door naar het Consulaat en dan na een rondje shoppen weer terug naar Colly.

Inmiddels is het feitelijke paspoort binnen dus zeggen wij: we komen eraan Nederland.
(Heb ongelooflijk zin in Hema tompoucen, AH ardennerboterhamworst, echte Calvé Pindakaas, Yokidrink voor de kids en protserige papieren servetjes met mooie Delfsblauwe tafereeltjes erop om het af te maken, waarom niet. Bereiden ons intussen voor op snottebellen en koude regendagen en hopen maar dat het meevalt.)

Vlees nodig?

Het jaarlijkse Lions changeover Dinner ligt weer achter ons. Wij worden altijd (nu voor de derde keer) trouw uitgenodigd en komen trouw opdraven. Dit jaar was ik zelfs benaderd of ik een toast wilde uitbrengen op Lions Clubs International. Ik doe mijn huiswerk, weet de nummers en getallen (44.000 clubs, 1.4 miljoen leden, 202 landen die aan de behoefte van de lokale gemeenschap tegemoet komen zonder persoonlijk gewin). "We Serve". Opgericht in 1917 in Ohio. Ik leer de toast uit mijn hoofd, dat de Lions Clubs International nog maar lang de strijd mogen leiden tegen wereldwijde voorkombare blindheid.
Op het moment supreme loop ik met mijn glaasje cola light naar de microfoon en begin mijn geoefende speech. "It was about five years ago when Jolmer and I were in Zambia where we first learnt how local Lions Clubs serve to need the meats of their community" en ik hoor via mijn eigen oren dat er iets aan die zin niet klopt, nog eens proberen: "neet the meeds, NEED the MEATS" wat is er mis met mij? "NEEEED the MEEEETs", nou ja laat maar, dit wordt niets zo. Volgende keer -ik denk niet dat ze me nog eens vragen- lees ik het voor van een kaartje. Rare taal, dat engels.

Dat kan dus gewoon

Hoeveel filmpjes heb ik met ons fototoestel wel niet zonder erbij na te denken 'rechtop' gefilmd in plaats van 'landscape'? Echt ontzettend stom. Ik vroeg me al af wanneer iemand nou eens eindelijk de software zou ontwikkelen om die filmpjes te kunnen roteren, moet toch kunnen. Maar, maar...MAAAR nu blijkt dus dat dat gewoon al die tijd al kon. Daar heb je dan een schoonmoeder voor om dat eventjes door te mailen, gewoon bij de Movie Maker van Microsoft. En zo kan ik dus onze favoriete vakantie filmpjes van ons tripje naar de Goldcoast -april 2008- publiceren.

Tevreden doch niet trots

Wij mochten van het ziekenhuis een nieuw bankstel uitzoeken. Wij wonen immers in een gemeubileerd huis (nou ja, wie niet eigenlijk), en hadden zulke rafelige stoelen en banken dat onze kids met hun fijne vingertjes mooie gaatjes in het schuimrubber konden maken.

Afweging is simpel: er is een budget, het moet makkelijk schoon te maken zijn (Jaap is nog niet zindelijk, vandaar) -dus leer- en het moet wel lekker hangen -dus niet een strak model... en dan kom je ongeveer op het volgende uit.

Wij zijn niet trots op ons oerlelijke bankstel, maar zijn wel tevreden en hangen bovendien héél erg lekker.

Jaap zit erop

Jaap zit op paardrijden. Nou ja, we zijn nu zo'n keer of drie bij Kelly langs gegaan zodat Laura en Jaap een ritje op race paard Billy kunnen maken. Het paard is een schat en met name Jaap is er helemaal vol van, en zoals Kelly het zegt: als hij het nu leuk vindt moet je nu vaak rijden. Laura heeft wat beter dan Jaap in de gaten dat je nog best van zo'n hoge rug naar beneden kan vallen en vindt het begrijpelijk een beetje eng, en dus zit ook zij er wel op, maar heeft Jaap de teugels in handen.

Kleine achterstand

View Album

Get your own

Lieve mensen
Niet zo handig om geboortekaartjes te versturen met een internet adres erop, en dan een paar weken geen update maken... Letterlijk 2000 foto's strijden om een plekje op mijn blog en dus probeer ik op deze manier het gebrek aan verhaaltjes te compenseren met plaatjes. Het zijn er 119, als je tijd en zin hebt: be my guest en anders laat je het lekker lopen. Ook prima.
Morgen gaan we Jolmers ouders in Moree van de luchthaven halen. Dat wordt weer heel gezellig.
Bij deze een hartelijke dank voor alle leuke kaartjes en pakjes, emailtjes en commentaartjes die wij ontvingen. Ontzettend leuk is dat!

It's all dutch to me

MARCH NEWSLETTER: First of all the good news - Bolletje Ontbijtkoek (Breakfast Cake) and Candy Koek (Cake) should be arriving towards the end of March and we should have stock first week in April. That means it has taken nearly 7 months to get these two items back in stock. And when there is good news, there is always a bit of bad news - and the bad news is the fact that all vegetable products made by HAK, Jonker Fris and EuroShopper will go up in price by around 30% - due to bad crops in Europe - well that's their story anyway. We are currently investigating to see if we can get other brands at a cheaper rate for you, but to be honest, it doesn't look good.
We have just received a limited supply of Senseo Coffee - we did order a lot more, but we only received AH Regular and DE Dark Roast and there aren't many of them. We have also received Speculaas Spices, Droste Extra Dark Chocolate (75% Cocoa), Driehoek Zachte Zeep, Honig Stroganoff Sauce and Honig Macaroni and Spaghetti Sauce, Conimex Ketjap Manis and Knorr Jus for Stampot. Hopefully we will get a lot more coffee in next month together with the Ontbijtkoek.

Bron: onze outlook inbox

Zie ook: http://www.itsalldutchtome.com.au/ Onze favoriete webwinkel hier in Australië voor potjes Calvé mayonaise, pindakaas, De Ruijter hagelslag, Bolletje beschuit, kaneelstokjes en Droste chocolade.

Op verzoek

Het heeft even geduurd

Met mijn welgemeende excuses voor de lange pauze tussen vorige update en dit verslag. Na de komst van mijn ouders heb ik mijn tijd op zien gaan aan wachten op de baby, laatste voorbereidingen, babyshower (erg leuke traditie hier, stel voor dat men dat in Nl ook gewoon moet opstarten, een feestje houden vóór de bevalling, best heel leuk om eens uitgebreid in het zonnetje gezet te worden), lekker veel middag slaapjes en canasta spelen. Ik had echt geen gaatje om uitgebreid te bloggen, maar nu dan:

Het is een zoon en zijn naam is Peter Johan, geboren op 18 februari. En dat terwijl Jolmer en ik zo'n sterk voorgevoel hadden dat het een meisje zou zijn. Internet wellicht niet de plek om alle details van de bevalling te publiceren maar kortweg: het had niet beter kunnen gaan. 's Ochtends in alle vroegte met weinig weeën naar Moree gereden (145 km verderop) daar in alle rust langzaam aan wat meer pijn en toen het laatste kwartier een beetje gesmokkeld qua pijnstilling -ze doen hier down under gewoon aan een snufje gas in de verloskamer- en daar kijk ik met erg veel plezier op terug. De dokter die de bevalling zou doen was net op tijd om het eerste huiltje van Peter mee te krijgen en dat terwijl hij over de gangen van het ziekenhuis had gehold na het telefoontje dat ik aan het persen was, dus kan je nagaan.

Waar ik in Sneek de kersverse ouders bij het nakijken van de baby altijd keurig zei: de balletjes zijn aan beide kanten goed ingedaald, krijgt Jolmer hier van dr. Jack te horen: 'He's well hung, mate'.

Toen na een middag dutje maar weer lekker naar huis gereden. Het ziekenhuis van Moree nodigt niet echt uit om eens lekker in de watten gelegd te worden, we slapen liever in ons eigen bed en laten het verplegend personeel met open mond achter van verbazing en ongerustheid: als dat maar goed gaat thuis, haha.

In Colly aangekomen blijkt mamma haar handen vol gehad te hebben aan het bestrijden van een heuze hoofdluis uitbraak (wij hadden die week daarvoor kennelijk al een niet zo succesvolle poging hiertoe ondernomen), en is al het bedden goed al in de was geweest, bedden gezogen, en weer opgemaakt. Het huis was zelden zo schoon en fris. Helaas moet hele seiance dinsdag in de herhaling waarbij ook ik mijn haar in de anti luizen shampoo zet, en nu lijkt het dan toch onder controle.

Peter is intussen al weer 5 dagen oud en is -uiteraard- een geweldig lekkere baby. Ik was vergeten hoe ja daar van kan genieten, die kleine baby geluidjes, mini luiertjes maar boven al ongelimiteerde knuffel en snuffel rechten: héérlijk.

Vanavond doen we een soort Australische poppenslok, door mijn vader ook wel stuif-in genoemd, met wat vlees op de BBQ, hapje, drankje,biertje, iedereen neemt wat mee dus wij doen geen inkopen en koken vandaag helemaal niets, en noemen het fenomeen: wetting the baby's head.

Scheerkwast

Krijg ik maandag op mijn verjaardag van onze buurvrouw een bon voor een pedicure, meteen dinsdag gebeld voor een afspraak en donderdag naar Moree om de beloofde behandeling te innen.

Mooi weer eens naar de kapper. Laura staat erop dat ze een dagje mee wil 'om mij te helpen', ik zou namelijk ook spulletjes kopen voor de baby en na enig aandringen van haar kant stem ik in. Jaap een dagje het rijk alleen met de oppas en wij naar Moree. Ik zeg tegen de kapster dat mijn haar wel een stuk korter mag, als het nog maar in een staart kan. Vervolgens knipt ze het zo kort dat mijn staartje net een scheerkwast lijkt, niet helemaal de bedoeling...

Voor het eerst in 32 jaar gelakte teennagels. Laura helpt inderdaad heel lief en ziet haar liefste wens uitkomen namelijk ook een kleurtje op haar tenen.

Morgen komen mijn ouders aan in Colly, dan is het huis dus spik en span en gaan we leuke dingen doen, dus blijf kijken en tot gauw. (Zo'n filmpje opladen duurt trouwens eeuwen, ik hoop dat het afspelen wat beter gaat)

Het wordt er allemaal niet makkelijker op

Gisteren was mijn verjaardag, inclusief taart met kaarsjes, hoed, slingers, ballonnen en cadeautjes en een dochter van drie die wel begrijpt wat een verrassing is maar verder enkel met heel veel moeite dingen voor zich kan houden. Heel schattig.
Bij het ontbijt maken we foto's (het is verbluffend hoe goed een kapot foto toestel het doet als het batterijtje is opgeladen) en ineens merk ik dat Laura als een echte party tiener heeft ondekt hoe je dan een armpje om elkaars schouder slaat en de hoofden tegen elkaar houdt en dan moet lachen. Dit levert een echte cafe/disco foto op, alleen het biertje ontbreekt nog.
Jolmer noemt mij 'oude vrouw', en omdat hij acht-en-halve maand ouder is dan ik vraag ik hem hoe het nou eigenlijk is om 32 te zijn. Tja, verzucht hij, het wordt er allemaal niet makkelijker op. Ik heb wel een half uur door huis lopen lachen. Het gaat namelijk ontzettend ongelooflijk goed met ons. De kinderen worden met een grote glimlach wakker elke morgen. Op het werk loopt het lekker soepel, we zitten kort gezegd alle vier goed in ons vel (hoewel mijn buikvel wat strak begint aan te voelen) en zo kijk ik op mijn 32ste erg content tegen het leven aan.
Enige puntje zou kunnen zijn dat we maar geen leuke meisjesnaam kunnen bedenken voor het geval deze derde een meisje mocht blijken. Acht maanden lang denk ik dat de naam wel naar mij toe zal komen of wij ertegen aan lopen, zoals in tijdschriften of boeken, op de televisie, aftitelingen van een film. Nu dat maar steeds niet gebeurt blader ik door een Nederlands namenboek (Sinnighje?) en Engels/Australisch namenboek (Keearley?) en speur ik het internet af. Namen top10's uit alle jaren, van verschillende landen, verschillende culturen (aboriginal bijvoorbeeld -Bingura?), het is één groot doolhof en we komen er gewoon niet goed meer uit.
Gelukkig staan er ook heel goede adviezen op internet, zoals op deze Fryske namme site:
Ast dyn bern ferneame wolst, dan is it gau klear. Mar sels in namme betinke, falt net altyd ta. Der is in grut ferskaat oan nammen, sels oan Fryske nammen. (Lolkje?)
Of zoals deze van een Australische site:
A suggestion: Choose several names. Go to a busy playground and call the names out loud. If you feel uncomfortable shouting the names or if several children answer you, then rethink that name.
Daar schiet je dus echt wat mee op. Misschien moeten we iets ongewoons overwegen, bijvoorbeeld: 'als ze maar gezond is', maar dat roept toch wat lastig.
Nou ja, we hebben nog een weekje of drie de tijd. Wordt vervolgd.

Uit de oude doos

Ik mag het internet wel met weinig woorden hebben opgeladen het afgelopen half jaar, maar dat wil natuurlijk allerminst zeggen dat we niets hebben meegemaakt. Vandaar even een anekdote uit de oude doos. Sinds augustus werk ik één dag in de week in Colly en drie dagen in Walgett. Dat is 42 minuten rijden. Het verkeer is ongelooflijk voorspelbaar hier: ik zoek voor vertrek een lekker CD-tje uit, dat ik in 42min net niet helemaal afluister, zwaai onderweg naar de drie auto's die ik passeer, zet de cruisecontrol aan en kom standaard 42min later aan in Walgett. Ongeveer vijf keer zo groot als Colly met 25oo inwoners en een aanzienlijk percentage aboriginal community. Ik slijt mijn uren daar in de Walgett Aboriginal Medical Service 'voor en door de aboriginals' zullen we maar zeggen. Nu heb ik nog nergens een aboriginal arts gezien; mochten er daar al veel van zijn, dan niet in Walgett. Er is ook een 'gewone' huisartsen praktijk, maar daar kan men niet zomaar binnen lopen -bij ons wel- en gratis medicijnen krijgen -bij ons wel- en transport naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis (300km verderop) -bij ons wel. Dus zit de wachtkamer regelmatig vol met hele aboriginal gezinnen, die rustig drie uur gaan zitten wachten tot ze aan de beurt zijn om vervolgens voor het hele gezin gratis antibiotica en paracetamol mee naar huis te nemen.

Nu heb ik sinds ik in Amsterdam bij het Koninklijk instituut voor Tropengeneeskunde een cursus gedaan heb wel geleerd dat ongenuanceerde oordelen nergens toe leiden, dus houd ik vooral in het begin mijn ogen open en mijn mond dicht. Ik neem alles aan voor wat het is. Ik verwerp noch veroordeel.

Maar wat moet ik in vredesnaam met al dat schorriemorrie? De blanken doen hier in Walgett niet voor de aboriginals onder trouwens, ruw weg komen de zwarten voor slaaptabletten en de witte voor morfine. De meesten komen ook niet erg clever over. De kinderen hebben hier echte fatsoenlijke ooronstekingen met pus, zijn maar matig gevoed (te dik -teveel friet- of te dun -de kinderbijslag is opgegaan aan alcohol en gokkasten) en schurft heb ik ook al meer dan eens behandeld. Ik voel mij meer op mijn gemak met de brave katoenboeren in Colly.

Dan krijg ik een telefoontje van de family health worker, of ik even een meisje wil zien, daar is iets geks mee, het kind poept niet, of ik wil nagaan of die misschien sexueel misbruikt wordt. Dat is momenteel wel een heel gevoelige snaar bij de aboriginal communities met name sinds Howard in een pre-verkiezingen stuip een paar maanden geleden nogal drastische maatregelen heeft genomen in de Northern Territory en staat van crisis heeft uitgeroepen wegens alle nalatigheid, alcohol misbruik en sexuele kindermishandeling.

Het meisje van een jaar of acht wordt vergezeld door haar tante. Dat is heel gebruikelijk weet ik inmiddels. Oma's, buurvrouwen en vooral veel tantes zijn betrokken bij de opvoeding en dus medische behandeling van alle kinderen. De tante heeft de zorg over haar nichtje die toevallig, zo blijkt, een jaar geleden met dezelfde poepproblemen bij een echte kinderarts is geweest. Zowel het meisje als de tante ontkennen eventueel misbruik.

De kinderarts schrijft dat ze minder gefrituurd eten moet eten, meer groente, vooral fruit en geen aanmaaklimonade met teveel suiker maar gewoon water moet drinken. Bovendien moet ze een jaar lang dagelijks een laxeerchocolademelkje drinken en op een gewoon gewicht komen. Dat advies van een jaar geleden is helaas niet opgevolgd dus verbaast het ook niet zo dat het probleem dus nog altijd daar is. De tante is verbaal nogal ruw tegen het meisje, hetgeen geheel niet ongewoon is. Ze zegt dingen als: je buik onploft hoor, als je niet je chocolademelkje drinkt, en dan ga jij dood...

Ik probeer met het meisje af te spreken dat ze nu echt het drankje gaat drinken. De tante zegt dat haar geld op is, en dat ze als haar nieuwe uitkering binnen is pas weer naar de apotheek kan. Die paar dagen lijken mij op de schaal van een jaar niet veel uitmaken.

Ik wens de tante veel succes en dat ze vooral terug moet komen als het niet beter gaat met haar nichtje.

In de lunchpauze zie ik toevallig de tante met zonder geld de supermarkt uitkomen met een klein plastic tasje waarin twee sinaasappels... en dus heb ik, door die twee simpele sinaasappels, hoop. Ik vertrouw en ik hoop en oordeel verder maar niet.

"De haan gaat eraan..."

Kippen zijn geweldige dieren. Je gooit je groentefruitentuinafval in het hok, en kippen recycelen dat dan voor je in economisch verpakte proteine bommetjes. Met deze pakketjes, ook wel eieren genoemd, kun je de meest verbazingwekkende creaties maken, zoals verse pasta (hmm), taartjes, schuimpjes, je kunt ze ook gewoon bakken met of zonder spek bijvoorbeeld voor een lekkere zondagochtend brunch.
Hanen daarentegen dragen naar mijn bescheiden mening weinig bij. Die van ons (waarvan wij bij de veiling in mei in aanvang dachten dat het een kip zou zijn) heeft na zijn puberteit slechts twee dingen gedaan: de dames opjagen en kraaien -de hele nacht. Dat hanen dat alleen bij het ochtend gloren doen is echt een fabeltje hoor, maar goed. Door al dat achterna gejaag raakten prompt twee kippen broeds, die hebben dus meteen drie weken niet bijgedragen aan de productie, waardoor we nu negen kuikentjes rijker zijn. Jolmer is in de wolken. Hij vindt dat een haan er nou eenmaal bij hoort. Da's mooi, vindt hij.
Nu merk ik bij mezelf dat ik nu ik de laatste maand van mijn zwangerschap in duik behoorlijk slechter slaap dan normaal. Welke verstoring dan ook frustreert mij mateloos, en het was dan ook bijzonder onverstandig van onze testosteron gestuurde haan om van drie uur 's nachts tot zeven uur 's ochtends te gaan zitten kraaien.
Deel Jolmer bij het ontwaken op duidelijke wijze mee -zeker geen ruimte voor discussie over latend- dat de haan ook nodig mag bijdragen aan de proteine inname van deze familie. Hij -de haan- is in de hanensoep beland.
Reeds drie nachten slaap ik weer ongestoord en ben weer helemaal te genieten.
Jolmer moet zich maar troosten met de aanname dat van de negen kuikens statistisch gezien er vast wel een nieuwe haan tussen moet zitten.
De dames worden eindelijk weer met rust gelaten en hebben de productie weer hervat.
Ze hebben een nieuwe ren gekregen, waar ik helaas geen foto van kan maken want ons nieuwe fototoestel doet het niet meer. Sorry.