Poep Losje

Laura heeft van de Sinterklazen uit Den Helder een voorleesboek gekregen. Het gaat over Iris en Michiel, een tweeling die jarig is. Ze geven een feestje dus iedereen uitnodigen; even bij Opa langs om een hamster te vragen, trakteren op school, de klassen rond etc. Michiel en Iris gaan ook met Beer en poep Losje naar de speelgoed winkel zodat poep en Beer een kadootje voor de tweeling kunnen kopen. Het is een leuk boek en Laura heeft er alle aandacht voor. Ik ben aan het eind van de dag een beetje moe soms, en mijn ogen vallen bijna toe, maar Laura zit er helemaal in. Nou zien mijn ogen zelf ook wel dat er natuurlijk 'pop Loesje' staat, maar om een of andere reden zegt mijn mond steeds poep Losje. Raar fenomeen.

Natuurlijk zou ik na een pauze van een half jaartje kunnen vertellen over ons nieuwe terras, dat Pieter en Els een maand op bezoek zijn geweest, Laura alweer een paar maanden naar Pre-School gaat (gezellig bij Miss Sunshine), Jaap intussen een eigenwijs is met charme (geen goede combinatie; ik ben een zacht gekookt eitje zodra hij naar me lacht), ik mijn eerste solo vlucht gedaan heb en in Walgett een parttime baan erbij heb genomen, wij twee Nederlandse co-assistenten op bezoek gehad hebben (Chantal en Kim), wij een hondje hebben (Flickie, echte Australische schapen hoeder, die bij gebrek aan schapen de kippen uit Jolmers moestuin houdt), wij met ons hele hebben en houden in New York waren alwaar Anke de marathon liep, Disney World in Orlando ook een groot succes was en wij intussen ons derde kind verwachten in februari... maar dat zou teveel zijn om op te noemen.

Vanaf vandaag is dit blog weer up and running. Wij hebben een nieuw foto toestel dus een kiekje zit er ook wel in.

Wij hopen dat iedereen gezellige kerstdagen achter de rug heeft, een prettige jaarwisseling voor allemaal en graag tot ziens, emails, hyves of bels.

Alle liefs van ons vieren voor het nieuwe jaar!

Dear Ross and Hamish

This serves to inform you that I was doing a very successful outreach with the Walgett Aboriginal Medical service to the mining community of Grawin and Glen Garry last week. These miners life in very harsh conditions. I think the ratio bearded versus non-bearded men I saw that day was all to one; the only well shaved person being Phill, my community health worker. We didn’t have a printer with so as I was handwriting all scripts I regretted not having a jar of ink with a goose feather to complete the scene.
The miners are very straightforward people getting to the point right away, but unstoppable when they notice you have some time to spare, and because I was handwriting all scripts I did have plenty of time because I can write and listen simultanously.
It seems that in the not so far away future amazing business opportunities will open up and despite patient confidentiality I think it would be wrong to withhold this information from you.
Mr. C. was by coincidence in to see me on a very special day, so he tells me. I notice it’s his 79th birthday that day, so I congratulate and ask him whether he’ll celebrate. His mother is planning to descend at 3pm, so that will be nice –if I believe in Angels? I admit I have never seen one myself but have the suspicion that they are there. He states that at least 20.000 of them are living on his camp, the only other heaven on earth apart from the real heaven. Some angels, you see, would rather stay around instead of joining Jesus –who for the record did marry Maria Magdalena- and Christ. His wife will also try to put in an appearance this day. She is the only fortunate angel that can travel between both heavens and so we have a direct hotline with the Lord Himself. Se visits Him twenty minutes per fortnight and takes the deceased dogs with. I ask Mr. C if Christ likes the dogs –He does.
The lovely wife, who now looks the same as when they got engaged at her 16th with similar dress and fashion as from the ‘40’s (I had to ask whether all the angels were naked or dressed) knows exactly where all the opal is, and she is going to direct him straight to it so from next month onwards he will start finding all the opal in value adding up to $400 billion, with some pieces of opal being so large he’ll need trucks to lift them out of the ground.
With this money he will then build 51 free clinics, that will also have day care facilities so that nurses can more easily work, not having to worry about the kids. Just has I wonder how much time he needs to finish this project he reveals to me he’ll live to be 104 years old. I think Mr. C. comes highly recommended considering his Guardian Angel is no one other than Joanne of Arc in person.
So as you can see, the future is looking bright in Grawin.
I will make sure I will keep providing him with the right blood pressure tablets and opiates for pain relief. Please don’t hesitate to contact me should you have any further queries. I am sure I could pose some questions to him on my next visit to Glen Garry at the end of this month.
Kind regards,
Christel

Het zit er weer op

Voorlopig het laatste verslag op deze weblog over de fietstocht: in 1 woord geweldig (hoewel Jolmers enige woord vooral "pijn" was). De 15km/hr tegenwind hielp niet echt mee natuurlijk, maar hij heeft wel de hele rit uitgefietst en op de finishlijn een interview gegeven. Kwam prompt vanavond met naam en toenaam op maarliefst 2 Australische zenders met bezweet en stoffig hoofd. $70.000 is de voorlopige opbrengst waar Jolmer er $2000 van voor zijn rekening nam, +$120 voor de legkippen die aan het eind van de veiling met ons mee naar huis gingen.

Dank voor uw aandacht en graag tot ziens/mails/bels.

92ste bericht

Wist u dat dit de 92ste update is op dit weblog? Wist u dat deze pagina dagelijks tussen de 7 en 18 keer bezocht wordt? Dat het gemiddelde bezoekje 1 minuut en 1 seconde duurt? Dat de meesten van u (80%) dagelijks even langskomen, dat 75 % van de bezoekjes tussen de 0-10 seconden valt en dat sinds ik deze opvolg service heb 25% van de bezoekers tussen de 100 en 200 keer zijn komen kijken...
Wist u tevens dat morgen een fietstocht wordt gehouden van Mungindi naar Collarenebri vanwege een patiënt van Jolmer die vorige jaar longkanker had en nu iets terug wil doen voor de Flying Doctor sercive, de Cancer Council en de vrijwilligers die families van ver onderdak en vervoer geven in grote steden.
Ik vraag me af of ik het de vorige keer niet goed heb uitgelegd want na mijn vorige stukje hierover heeft alleen Jolmers moeder gereageerd. Is het soms dat wij als volwassenen de schattigheidsfase van de kinderpostzegels zijn ontgroeid dat wij niet warm lopen voor sponsordingen, of zijn wij te ver weg verhuisd, of is het dan iets anders, ben ik gewoon niet duidelijk genoeg geweest?
Ik krijg namelijk zelf tranen in mijn ogen als ik mij bedenk dat Kelly's (Jolmers patiënt) familie bijna hun vader/man/opa waren kwijt geweest. In plaats van in het crematorium zit deze familie nu op de fiets om hun vader te ondersteunen en te vieren dat hij weer fit is.
Ik begrijp wel dat het scheelt dat ik deze man ken (er zijn weinig mensen die hun hart op een betere plek hebben zitten dan hij) maar dat alleen Jolmers moeder een aanmoedigingsmailtje stuurt, dat begroot me.
Daarom zou ik u willen vragen om even door te klikken naar de site van de Charity Ride (onder links, rechts) en eventjes het verhaal van Bill Poulos te lezen, duurt maar 1 minuut en 1 seconde, want daar staat het allemaal veel beter in, en als we dan morgen de foto's en verslagen uploaden voor het 93ste bericht, dan heeft u tenminste wat beter beeld van wat er feitelijk door een enkeling in het verre down under werd opgebracht.

Eyes to the far end of the runway

Krijg ik het toch bijna in mijn vingers zeg, dat landen. Recht vooruit kijken, niet naar beneden, daar zit et em in. Ben net terug van vier dagen heerlijk vliegen en het aantal stuiterlandingen gaat drastisch naar beneden.

Vertel ik mijn instructeur het hele voorval van de muis, zoiets is altijd achteraf leuk voor een goed verhaal, zegt ie "ik had laatst een rat in mijn handschoenen vakje" pfff, typisch een piloot, altijd net een tikkeltje stoerder, maar vervolgens kon ik mooi zeggen dat er een kikker in de damestoiletpot van de vliegclub was gevallen met het doorspoelen. Zo'n grote groene kikker die mij bijna ging bespringen. Ik vind het nou wel weer genoeg geweest met onverwachte ontmoetingen met ongewenste dieren hoor.

Vandaag weer lekker thuis, de kids een beetje jengelig maar niets wat niet opgelost kan worden met een pizza, warm bad pyama aan en een boekje lezen.

Loopt het toch weer goed af

Heb gisteravond voor het slapen gaan helemaal zelf de auto verder opgeruimd en uitgezogen, want zo ben ik dan ook weer wel. Peptalk is altijd goed: kom Chris, je hebt wel eens voor hetere vuren gestaan. Herinner je Afrika waar de kakkerlakken aan de binnenkant van de klamboe liepen, klein muisje, niks aan, komt toch niet tevoorschijn als je aan het zuigen bent... Daarna ben ik heerlijk in slaap gevallen, uitgeput van alle consternatie uiteraard, en vanochtend een plan van aanpak gemaakt voor eventuele chemische oorlogsvoering (Jolmer zegt dat het niet bestaat, een gas voor/tegen muizen, maar ik denk dat het toch moet kunnen. Gaste de politie in Rusland niet een keer een bioscoop plat om een gijzeling te stoppen... dan moet zo'n muisje toch kinderspel zijn?)

Maar gelukkig bleken illegale maatregelen niet nodig, Muis was in de val gelopen. Wie het laatst lacht...

Klein fobietje

Ik houd niet zo van muizen, geen nieuws, maar vandaag kom ik er tot mijn schrik achter dat ik zelfs een klein fobietje heb. Niet voor muizen in absolute zin. Er wonen er een paar in onze garage, dat vind ik niet erg. Toegegeven, ik wacht eventjes in de deur of ik ze weg hoor rennen, en benader mijn fiets op mijn hoede. Vandaag echter merk ik dat ik een fobie heb voor muizen in een kleine afgesloten ruimte in engere zin. Nou ja, meervoud... ééntje is eigenlijk al genoeg. Er liep er een over de middenconsole van mijn auto richting mijn bovenbenen terwijl ik met 120km/hr over de weg reed. Levensgevaarlijk. Ik ben me rot geschrokken, maar wist ook meteen wat het was geweest dat ik al twee keer langs mijn broekspijp had voelen bewegen. Muis is van schrik weer terug gerend naar onder de bijrijderstoel en ik zet met hartkloppingen de auto langs de weg. Jolmer bellen. Schat van een man zegt tegen mij: even de deuren open laten staan en dan moet je toch verder, "mind over matter". Ook lullig, dat had ik een paar dagen geleden tegen hem gezegd over 's ochtends uit je bed komen, en krijg ik nu dus terug geslingerd. Mind over matter, jaja, goed, ik maak een plan: lege zakjes, colablikjes, kinderschoenen, sokken enzovoort moeten in de achterbak. Best heldhaftig van mij ruim ik de hele auto op en laat de bijrijder kant voor het laatst en daar komt Muis tevoorschijn uit een leeg chipszakje. Minder heldhaftig maar wel slim: ik houd een auto aan, man en zoon kijken mij aan alsof ik uit een ander werelddeel kom maar de vader wil wel het bewuste zakje voor mij uit de auto halen. ("Je moet je auto ook beter opruimen en schoonhouden." Soms vraag ik me af waarom mensen van die dingen kunnen zeggen waar je geen meter mee opschiet.) Maar Muis is uit bewuste zakje ontsnapt en onder het dashbord gekropen. Dus dat is allemaal wel mooi, maar mooi niet dat ik nog in de auto stap. Ik besluit dat ik te schrikkerig ben om door te rijden. Ik kan niet mijn oog op Muis houden en op de weg. Heb het diertje per slot van rekening zonder dat ik het door had al twee keer uit mijn broekspijp geschud, dat trek ik echt niet. Jolmer bellen. Die begrijpt gelukkig ook wel dat redeneren op dit moment weinig zin heeft en zegt Pete en Eithna te zullen bellen, ik ben zo'n 10km voorbij hun huis.
IJsberend loop ik langs de weg te bedenken hoe stom dit is, op deze manier kom ik nooit in Lightening Ridge waar ik supervisie/onderwijs zou hebben. Ik vraag Jolmer om mijn supervisor te bellen: ik heb een atypisch mankement niet nader omschreven en ben gestrand. Na een half uurtje wachten en verzinnen hoe ik dit verhaal op dit blog moet zetten krijg ik een beetje dorst van het wegwuiven van al die vliegen en loop naar de wagen om mijn laatste blikje colalight uit de auto te pakken. Eerst even van een afstandje bekijken, van een afstandje is het niet zo eng en ja hoor, waar gebeurd: het rotbeest zit mij van boven op het blikje uit te lachen. Dit zit niet tussen mijn oren, dat beest zit er echt. Cheeky little bugger.

Dan stopt er eindelijk een auto, we zijn inmiddels 90 minuten verder, het is vader en zoon weer, "sta je hier nou nog?" Jolmer belt: "waar ben je nou precies? Schoonmoeder van Eithna is alweer thuis, kon jou niet vinden". De vader zegt dat ik wel 20km voorbij hun huis was, hoe weet ik nou zoiets. Dan stopt nog een auto, of het goed gaat. Ik leg het voorval uit. Deze niet onaardig uitziende boom van een man moet naar de boerderij van Eithna, u kunt zich het neerbuigende lachje wel indenken, maar ik mag gelukkig in zijn auto verder rijden en hij in de mijne. Muis rent, zo vertelt hij, ook rustig over zijn benen maar hij vindt dat geen bezwaar. Het verhaal werkt kennelijk iedereen op zijn lachspieren en ik word vast gewaarschuwd dat ik er morgen op het feest (zoontje Oliver van Pete en Eithna wordt dan gedoopt) er nog wel eventjes aan herinnerd zal worden. Haha. Ik voel me niet zo heel lacherig want ik schaam me echt en voel bovendien de stresslevels nog in mijn lijf. Kan nu toch niet meer beweren dat het maar onschuldige afkeer is, ik ben namelijk niet aangekomen op plaats van bestemming en dan begint het toch echt te interfereren met je dagelijkse functioneren. Ik moet in therapie, ik moet mijzelf blootstellen aan meer muizen, zo werkt dat. Meer muizen in de auto dus, maar dat stuit dan toch meteen alweer op bezwaren, want ik houd niet van muizen in de auto. Zou een snuffelhond niet wat voor mij zijn?
Beste lezers, geen grapjes graag, maar begrip is al wat ik vraag en misschien kan iemand mij een tipje geven wat ik morgen moet doen als de muizenvalletjes nog steeds leeg zijn? Bedankt.

Nog meer zere billen

Wij zijn inmiddels een jaar rond. Ruim. Eén en ander komt nu opniew voorbij: de katoen is weer geplukt, de mandarijnen aan de boom zijn bijna rijp, wij zijn opniew in Sydney naar een huisartsen congres geweest en het koelt 's avonds weer af, wij halen binnenkort de kacheltjes uit de garage.
Jolmer is alweer een weekje terug van zijn vistrip in noord Queensland maar heeft geen foto's want het toestel van medereiziger bleef per ongeluk in het motel liggen... Hij zal er zelf binnenkort een update over schrijven op zijn kooksite, maar mooiste verhaal moet toch zijn dat er op de terugweg zoveel vis in het vliegtuig mee moest dat iedereen zijn kleren in een doos op de post gedaan heeft.
Waar ik het deze keer ook even over moet hebben is dat Jolmer en ik meedoen aan een liefdadigheids fietstocht (het klinkt beter in het engels charity ride). Een patient van Jolmer bleek vorig jaar namelijk longkanker te hebben en is nu zo gelukkig dat alles goed is afgelopen dat hij iets terug wil doen voor de Royal Flying Doctors Service, de kankerstichting en een soort van doe een wens stichting. Heel Collarenebri is in rep en roer en het hele evenement groeit uit de klauwen. Hoe dan ook, de beste man heeft bedacht van zijn geboorteplaats Mungindi naar Collarenebri te fietsen (100km over een gravelweg). Vragen om moeilijkheden, maar wij kunnen als echt Hollanders natuurlijk niet achter blijven, dus zijn wij aan het trainen 's ochtends voor ons werk, omstebeurt. Wie zich na het lezen van dit alles bereid vindt een kleine bijdrage te leveren aan deze inspanning mag graag een mailtje sturen: druk even op het envelopje hieronder met je reactie, dat komt bij ons als een emailtje binnen. Het gaat ons niet om eindeloos veel geld in de wacht te slepen, maar wij willen met het fietsen laten zien dat wij zijn intitiatief steunen, dus een klein bedragje zou meer dan leuk zijn. Alvast bedankt en binnenkort weer meer foto's.

Zere billen

Met mijn excuses voor het tijdsinterval tussen vorig en huidig verslag. Ik maak trouwens op uit het uitblijven van enig reactie op mijn vorige post dat niemand, maar dan ook werkelijk niemand het overheerlijke en oh zo makkelijk recept van de Anzac koekjes heeft uitgeprobeerd.

Hoe dan ook, we zijn terug van een weekje strandvakantie aan de Gold Coast in Queensland. Heerlijk onderdeel van ons contract.

Meest vernoemenswaardig vind ik zelf dat ik nou eens voor het eerst gefietst heb met zo'n trekschuit achter m'n fiets. Jut en Jul erin en ik maar trekken. De fiets heeft zo'n lullig smal zadel dat ik na het eerste tripje naar het strand op dag 1 zulke intense zadelpijn heb dat ik de rest van de week piepend opstap en de kids voortsleep. Met Laura steevast vanuit achterin: Heb je zere billen mamma?

Vlijtig Liesje op Anzac Day

Ik kruip gisteravond voldaan na mijn inspanning een leuk stukje te schrijven mijn bed in om aldaar aan te treffen in de serie "Zalf op het raam" No 2: vrije expressie in Zink. Laura moet gedacht hebben dat wie het laatst lacht het best lacht. Maar, zo stelt zij mij gerust, er zit nog een beetje zalf in het potje, dat weer netjes is terug gezet op het juiste plekje.

Vandaag is het vier en vijf mei in Australië. Ergens in Turkije in 1915 was er iets met Australiërs op 25 april wat nu nog altijd herdacht wordt. Colli heeft vier oorlogsveteranen van WOII dus Anzac Day leeft en van verschillende kanten is afgelopen week gehint dat wij namens de huisartsenpraktijk ook een krans kunnen leggen. Ik dus gisteravond voor het eerst in mijn leven bloemschikken met wilgentakken en bougainville zodat wij die vanochtend bij het monument bij de ingang van de Club kunnen leggen.
Wij baden ons in zeeën van tijd en komen om die reden heel gênant een beetje te laat aanlopen, de kransen worden al gelegd. De politie, ziekenhuis, ambulance, rode kruis, vrijwillige brandweer, vrouwen vereniging, school, peuterspeelzaal zijn allen vertegenwoordigd. Er is een herdenkingsdienst in de open lucht, gevolgd door een officiële lunch met speeches en toosts (nogal saai) waarna een oud oorlogs spelletje wordt gespeeld met twee muntjes. Het heet TwoUp en Jolmer beproeft zijn geluk aldaar. Dan bakken wij tot slot nog echte Anzac koekjes en zijn wij weer een tikkeltje meer ingeburgerd.

Nichtje van d'r tantes

Het hele hek is van de dam. Ergens deze week maak ik de vergissing om Laura in ons eigen bed te leggen, ik weet niet eens meer waarom, maar daar ligt madam prinsheerlijk te slapen met naast haar mijn open toilettas met allemaal losse dopjes die weer met bijbehorende tubes herenigd moeten worden. Gelukkig zitten de crèmes er nog in. Verder liggen allerlei vrolijk gekleurde plasticjes in het bed. Het duurt even maar dan vind ik alle uitgepakte tampons weer keurig terug gestopt in het doosje met de draadjes eruit. Wel grappig maar niet goed.

Maar nog zien wij de bui niet hangen, nee, tewijl Jolmer denkt dat mevrouw haar schoonheids slaapje slaapt doet Laura er in onze slaapkamer nog een schepje bovenop. Ik kom niets vermoedend thuis van mijn werk en ruik een heerlijk geurende dochter. "Heb jij aan mijn zalfje gezeten?" Overbodige vraag want het hele huis ruikt naar mijn exclusieve niet goedkope Spa Wisdom - Africa Spa honey butter rich moisturising zalf van de Body Shop die altijd op mijn nachtkastje staat. Haar wangetjes zijn oh zo zacht en haar haren lekker vet, en ik bekijk op Jolmers aanraden de kamer. Daar ga ik opvoedkundig een beetje de mist in door heel hard in de lach te schieten terwijl Laura met giga grijns en trots kuiltje in d'r ene wang naast mij staat te glunderen. Het hele raam zit onder de vochtinbrengende zalf, en het bed. Ik probeer mij hieruit te redden: "Wel leuk Laura, maar niet goed."

's Avonds sta ik te aaien en draaien met mijn HaRa spulletjes en terwijl ik bekijk met hoeveel zorg ook de gordijnen, nachtlampje, wekker en venterbank zijn ingezalfd doemen ineens heel rooskleurige toekomstbeelden voor mijn geest op. Volgende keer komt ze namelijk vrágen of ze even een lekker zalfje mag (ze heeft vast lopen oefenen) en dan zeg ik gewoon van harte ja! Op mamma's wang, en mamma's handen, en mamma's armen, ga zo maar door. Misschien niet goed, maar wel leuk.

In Colli gebeurt het

Amsterdam heeft het, Rotterdam bruist en in Colli gebeurt het.

Misschien moet ik bijgaande foto voor zich laten spreken maar misschien moet ik er even een paar woorden aan wagen.

Het is vrijdag avond, ik zit nog met allemaal patiënten in mijn hoofd, kinderen liggen net in bed, maar ik sta mij klaar te maken voor 'a night on the town; girlsnight'. De Strippers zijn in Colli en dat móet ik zien aldus practisch iedereen. De Club is niet ver weg maar ik ga met de auto (Jip en Janneke in de CDspeler is niet echt een opwarmer) en kom gepast twee minuten te laat binnen. De zaal is voor het eerst aangenaam verlicht -ik heb afkeer van TL- en ik schuif stilletjes aan maar zo stilletjes nou ook weer niet: jongen met microfoon -geheel niet onaardig aan te zien- roept 'ha daar is de dokter, die hijsen we straks wel op het podium'. OK, het begint lekker. De openingsact begint, drie jongens on stage, muziekje erbij (it's getting hot in here -hoe voorspelbaar) en dansen maar. Ik merk op dat een stripper in Colli daar helemaal niet perse goed in hoeft te zijn om toch op te treden, maar dat terzijde. De vrouwen van het dorp zijn vrijwel allemaal tussen 20-35 en gillen het uit van pret. Even word ik heen en weer geslingerd tussen plaatsvervangende schaamte over de platvloersheid van het geheel en de vermakelijkheid van de hele situatie waaronder de reacties van het publiek. Ik durf bij vlagen amper te kijken net als bij enge films en schuif aangeschaft Cowboy hoedje regelmatig over mijn ogen maar heb ook zere wangen van het lachen. Uiteindelijk besluit ik dat ik me in lange tijd niet zo smakelijk vermaakt heb -hoe simpel ook- en heus niet alleen maar omdat ik die ene jongen zijn buikspieren heb gevoeld, of dat één van onze verpleegkundigen na afloop met de ambulance naar huis gebracht kon worden omdat het haar op het podium in haar rug was geschoten (leedvermaak is niet goed, maar wel een tikkeltje grappig).

Ik vink 'Strippers' van mijn lijstje met 500 dingen die je eens gezien moet hebben.

Glazuureters

Stel je voor dat je een verjaardagstaart hebt gemaakt en je vindt het glazuur lekkerder dan de taart? Dan mag je volgens mijn zus het glazuur van de taart snoepen en de rest laten zitten.
Zou je eigenlijk de wereld op mogen delen in glazuureters en taarteters? In dat geval namelijk zijn wij het afgelopen paasweekend als glazuureters door het leven gegaan.
Goede vrijdag 's avonds heerlijk op de oever van de rivier staan BBQ-en, zoals eerder plechtig verklaard: er gaat niets boven een vuurtje van eucalyptushout onder de Australische heldere sterrenhemel, en zowaar voor het eerst de beroemde cod gezien (Collarenebri, home of the cod). Zaterdag een heerlijk dagje in Lightening Ridge door gebracht alwaar geitenraces gehouden werden. Wilde geiten werden voor een karretje gespannen met kinderen erop en hupsakee, rennen door de hoofdstraat. Uiteraard kwam hier de hele omgeving op af wat voor betreffende geiten een nogal stressvolle ervaring moet zijn. Geen wonder dat die bij de eerste de beste gelegenheid de stoep op rennen het publiek in, opzoek naar een ontsnappingsroute. Het klinkt zielig maar het ziet er echt heel erg grappig uit kan ik melden. De juf van de peuterspeelzaal van Colli woont daar en na een hapje lunch mochten we bij haar thuis hun opaalmijn bekijken en met een pik en houweel ons geluk beproeven.
Zondag een feestdag; één van Jolmers eerste patiënten werd 50 en had iedereen uitgenodig die hij kende en iedereen kwam ook, dus tenten op, springkussen, band erbij. Leuk.
Vandaag vooral lekker rustig aan gedaan, genoten van het door mijzelf gebakken paasbrood met spijs en verjaardagstaart. Lekker met glazuur.

Natuurlijk zou ik nog kunnen vertellen over de kinderkermis in Lightening Ridge, het vuur achter ons huis (mooi trouwens, de vrijwillige brandweer kwam met een enorme bulldozer een eeuwenoude vlammende boom de rivier in duwen), Jaap zijn kiezen (raar gezicht als de tanden nog niet compleet zijn, ik vraag me af waar die blijven), de yabbies die we vandaag gevangen hebben en nog meer, maar het is teveel en het moet een leesbaar verhaal blijven. Vervelend als je een paar dagen achter loopt. Ik voel me ook half verplicht om alle leuke foto's te uploaden, maar omdat ik vandaag een glazuureter ben laat ik het bij deze.Morgen maar weer eens kijken of de taart ook wil smaken, dan ben ik weer een alleseter.

Het kortste eind

Vandaag kom ik er ineens achter dat ondanks niet aflatende zorg, honingwater en Night Crawlers buitengewoon onverwacht onze eigenwijze, ietwat aggressieve en mooie Kooki het loodje heeft gelegd. Het zag er al niet zo veelbelovend uit met zijn rechter vleugel die duidelijk meer naar beneden hing dan de linker, maar hij hipte nog zo fanatiek door het hok dat ik niet verwacht had hem levenloos aan te treffen. Een heel klein tikkeltje aangeslagen loop ik met Laura en Jaap naar het hok, waar Laura oppert dat hij misschien wel slaapt...? Maar als ze begrijpt dat hij wel héél stilletjes is en niet meer leeft kijkt ze mij hoopvol aan en zegt vastberaden: "Even een nieuwe Kooki kopen."

Als je haar maar goed zit

Het zit er weer op. Afgelopen weekend was ik voor drie dagen naar Orange om de fijne kneepjes van de acute opvang van het kind te leren. Omdat het nogal een eindje rijden was (600km) was ik donderdag vast vertrokken en had zodoende tijd om nog even naar de kapper te gaan. Dat kan ik dus niet uit staan, zo'n kapster doet even vluchtig een nieuw model erin, eventjes föhnen, even een smeerseltje erin, helemaal klaar. Leuk. De volgende dag zit het al meteen een stukje minder en dan was je 's avonds je haren en gedaan is het met het leuke model. Ik vind mezelf terug voor de spiegel met een föhn in m'n ene hand en een borstel in de andere tot ik kramp in mijn schouders heb maar het leuke model is voorgoed verdwenen en dus zit het gewoon weer naar achteren in een staartje. De kindercursus was leuk, gezellige groep, aardige instructeurs, leerzaam en na afloop het examen in één keer ingekopt dus reed ik maandagochtend voldaan weer naar huis.

Jolmer had ook een leuk weekend, waarvan helaas nog even geen foto's, tijdens zijn schietwedstrijd in Queensland. De bedoeling was zichzelf naar een hogere klasse te schieten maar aangezien dat net niet lukte was hij niet zo heel tevreden. Ik dacht zelf dat twee eerste, één tweede en een derde plek niet echt slecht was, maar goed, ik was er niet bij. Bovendien maakte Jolmer zichzelf onstervelijk populair door wat eerste hulp te verlenen bij een van de deelnemers die vermoedelijk een hartaanval had.

Deze week pikken we de draad weer op en bij gebrek aan schietfoto's of makeoverkiekjes even een plaatje van de koala die in de boom naast de ambulance ingang zit. Hij zal wel denken: als ik maar goed op mijn haar zit- meer dan wat vacht krijg ik er namelijk niet op.

Kooki nog niet op voorwaardelijk

Kooki zit nog even te revalideren in het oude kippenhok van de buurvrouw dat voor de gelegenheid onder onze bomen staat. Het gaat wel goed met hem overigens. Donderdag reed Jolmer van de schietclub naar huis (er is dit weekend een schietwedstrijd in Queensland en er moeten records gebroken worden en dus geoefend) toen een voorbij vliegende Kookaburra de gril raakte, of raakte de gril Kooki?

De impact was aanzienlijk want Jolmer reed 100km/hr, maar wonder boven wonder leefde Kooki nog zodat hij bij ons in de garage even mocht bijkomen in een doos. Volgende ochtend nog in leven, een bakje met water voor hem klaar gezet en wat stukjes vlees, die later die dag nog onaangeroerd stonden. Nou ja, de mieren hadden zich over het vlees ontfermd en over Kooki. Niet goed. Een kooitje hing sindsdien als een intensive care unit aan de boom en Jolmer gaf het dier honingwater met een spuitje in zijn snavel en African Night Crawlers (dikke sappige wormen om mee te vissen) in stukjes gesneden met een pincetjes in zijn strotje. Toen ging Kooki weer levendig worden en was het tijd om eens te kijken hoe Kooki zich kon redden. Zijn rechterpootje deed het inmiddels even goed als zijn linker maar met de rechter vleugel is het nog niet in orde. Vandaar maar even revalideren in het kippenhok. Nou heb ik op internet gekeken: dit is een typisch geval van don't-try-this-at-home. We hadden even moeten bellen voor Kooki en verwijzen, maar goed, als we dan maar over een dag of wat (Jolmer zegt een paar weken...) aan het langste eindje trekken.

Welcome back tiger!

De salesrep van Viagra kwam een maand of twee geleden langs. Mooie grafieken had hij bij zich over alle ins en outs van erectieproblemen en hoe Viagra een oplossing is op bijna alle moeilijkheden. Mooi spul. Wanneer je een recept hebt van de dokter kan je ermee naar de apotheek om aldaar 60$ af te tikken voor vier tabletjes, die dus niet door het ziekenfonds vergoed worden. Het goede nieuws is dat je ook succes kunt hebben op een half tabletje en dan heb je alweer "eight events" voor hetzelfde geld. Wij zitten als echte kaaskoppen natuurlijk niet te verblikken of verblozen dus overboord met de eufemismen. De omvang van het Viagra gebruik in Australië laat zich raden aan de hand van alle Viagra artikelen die de beste man komt rondstrooien. Het lijkt wel Sinterklaas. Van alles (plakbandrollers, ontbijtbordjes met een tijger erop, besteksetjes, tongspatels, pennen, rekenmachinetjes) ben ik het meest weg van de bloeddrukmeter die hij bij zich heeft. Knalrood. Hip. Met genoegen neem ik ieders bloeddruk al gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat ik, om niemand ter plekke hypertensief te maken, wel het loeigrote Viagra merkje van de armband heb getornd.

Nu alle rompslomp rondom mijn registratie eindelijk voorbij is ben ik vandaag voor het eerst officieel aan de slag gegaan. Wat een goed gevoel. Sharon onze practice manager had voor de gelegenheid gisteren een uurtje over gewerkt om 'mijn' spreekkamer klaar te maken. Het is
allemaal relatief behelpen -al denk ik regelmatig dat we het in Afrika moeilijker zouden hebben gehad- in het kamertje van de fysiotherapeut. Nu prijkt op het bureautje een spiksplinter nieuwe bloeddruk meter, een serieuze. Het is nu niet meer voor spek en bonen (zou dat ook lekker zijn met bruine suiker?) maar voor het echt.

Als ik door mijn open deur de gang op kijk heb ik kans op een mooi uitzicht als Jolmers deur ook open staat tenminste. Ik heb vandaag vooral vrouwen gezien voor baarmoederhalskanker screening, en hoewel de meeste lezers niet op deze informatie zitten te wachten waarschijnlijk: ik vind het een mooi moment als mijn patiënten na afloop zeggen dat het deze keer reuze meeviel. Welcome back tiger!

Het Geheim ontrafeld

Dit is vooral voor alle mensen van ongeveer mijn generatie. Nooit heb ik geweten wat het geheim is achter een goed prakje rode kool met appeltjes. Waarom de generatie voor mij daar nooit iets over heeft gezegd is mij niet duidelijk maar nu weet ik het: een flinke schep bruine suiker, maar dan ook een flinke. Héérlijk. Ik vond het recept in een Engels kookboek over de Nederlandse keuken, speciaal om buitenlanders te laten weten hoe wij onze traditionele potjes maken, haha. Tien jaar lang niet naar omgekeken, rode kool, omdat ik het een keer in het begin van mijn studententijd zo ontzettend had laten mislukken dat ik nooit meer de moed had om er weer eens aan te beginnen. Bruine suiker, dat is het geheim.

Moet je 'ns doen

Een dagje winkelen in je eentje met twee kids, kan je lachen. Ik heb me wat afgezweet vandaag. Bestemming: Moree. Doel: wat kleren voor volgende week als ik voor het eerst officieel aan het werk ga, schoenen, overigen (cadeautjes voor aanstaande spiderman-kinderfeestje, USB flash-drive stickie-dingetje, nachtlampje, verf voor tuinhekje) en de supermarkt. Niks aan natuurlijk als je tweeëneenhalf bent, laat staan ééneneenbeetje. Om het leuk te maken sta ik braaf muntjes in de brandweerauto te gooien in het winkelcentrum, speelgoedeitjes uit de automaat te trekken en naar de speeltuin voor een picknick lunch. Maar op een of andere manier kom ik in mijn eentje een paar handen tekort. Net geïnstalleerd met broodje, limonade, glijbaan en schaduw komt Laura met het gevreesde: "ik moet nodig plassennnnn". (Sinds wanneer kan die nodig zeggen? En hoezo plassennnn, ineens is de nnn helemaal innn. Pippeloentje gaat in allennn hoekennn eitjennns zoekennn, ennnz.) Broodjes weer in de tas, limonade weg, Jaap onder de arm, op naar het WC gebouwtje dat nét niet schoon genoeg is om Jaap los te laten. En zo gaat het maar door. Tegen de tijd dat we in de supermarkt zijn is het tijdstip van het gebruikelijke middagslaapje allang voorbij en raakt de rek er wel uit. Een beproeving is het. Resultaat: het tweetal ligt op de terugweg vredig achterin te slapen. Misschien de volgende keer toch maar weer met zijn viertjes, of alleen, ook een idee.

Collarenebrische uitvinding

De NSW kampioenschappen modder racen zijn zondag gehouden hier in ons eigen kleine vertrouwde Colli, bakermat van de mud trials. Ja ja.

Wij erop af natuurlijk. Maar wij leren maar traag blijkt weer. Wanneer onthouden we nou eens dat je voor de gelegenheid een koelbox met eten en drinken en eigen uitklapstoeltjes mee moet nemen.
Net als die keer dat we in Stavoren op de dijk met jaloerse blikken naar al die gasten met parasollen en voer stonden te kijken, en natuurlijk naar twaalf skûtsjes die bij gebrek aan wind op het water lagen te dobberen. Van een race was toen weinig sprake.

Modder echter kan je altijd maken.

Een happening is het, de vastgelopen auto's worden door vier-vijf aanwezige tractoren
weer uit de modder gesleept. "Here is where we tell boys from men, folks, it doesn't get better than this," roept de omroeper in de microfoon.

Ik heb een beetje het gevoel of ik in een scène loop van de klassieke Flying Doctors televisie serie, met lokale clubjes die voor het goede doel salades en sandwiches staan te verkopen, een hoop herrie en verder vooral, nou ja, Collarenebrisch.

Verder krijg ik &*$%## weer die foto's niet recht, maar daar zullen we ons vandaag maar niet al tezeer over opwinden. Na alle onweersbuien van vandaag ben ik blij dát ik weer stroom heb, dus zullen we lay-out maar weer voor lief nemen.

Trouwens: Jolmer staat met Jaap op de foto rechts naast onze secretaresse (vrouw in rode polo)

Oprah zegt...

... dat 85% van de vrouwen de verkeerde BH draagt. Hoe is het mogelijk? Ik vraag me af hoe haar redactie daar achter kwam. Ze zegt: nooit een BH voor 5$ van het uitverkooprekje plukken. Ze zegt: niet denken dat je nog altijd dezelfde maat hebt als toen je 21 was en inmiddels drie jo-jo's en vijf borstgevoede kinderen verder bent. Ze zegt dat de juiste BH een wonder kan doen voor je figuur. Ze zegt dat iedereen een ander figuur heeft. Hoe ze dan de link maakt dat het een goed idee is om het hele publiek dezelfde BH te geven ontgaat mij even. (Voor de geïnteresseerden: het was Le Mystère van Tisha, zie foto)

Nou heb ik toevallig zelf onlangs het zaakje staan opmeten toen ik alweer een paar maanden geleden naar een lingerie party zou gaan, en inderdaad, je ontdekt nog eens wat al metende, zeg maar.
Bovendien shop ik tegenwoordig veel vaker online dan in Nederland, waar eigenlijk alleen Bol.com mijn creditkaartnummer weet, omdat het hier in Colli nou eenmaal niet te krijgen is. Handig is het wel, maar meten is dus een must geworden. Zo heb ik een knal rood (op de afbeelding roze) speedo badpak besteld vanwege toen die keer dat ik ging zwemmen om fit te worden, en kon met mijn afmetingen bij de hand in het tabelletje opzoeken welke maat ik moest bestellen.
Dit tabelletje was trouwens niet alleen voor het vrouwelijk shoppende publiek van de lingerie/badpakken site en ik kwam aldaar volgend overzichtje tegen.

Men Buying For Ladies
The easiest way to determine the size for your ladyfriend is to have a look in her lingerie drawer at the sizes she is currently wearing. This may not always be possible and if the thought of being caught browsing through her lingerie drawer put you off there is another easier method which surprisingly works quite well. Think of her bust as a piece of fruit. The equivalent fruit size matches the cup size you should buy:
Fruit --- Cup Size
Lemon --- A Cup
Orange --- B Cup
Grapefruit --- C Cup
Melon --- D Cup

Oude koeien, nieuwe etiquetten

Toen ik in 1999 een half jaar in Adelaide studeerde... (zo begint menig verhaal dat ik weet te vertellen), toen had ik een vurige hobby waar ik ook erg goed in was, namelijk het vrijwillig nemen van foto's van met name Aziatische touristen op touristische routes. Ik vond het zo'n sneue gedachte dat van het echtpaar er altijd maar eentje op de foto stond. Ik ging er ook helemaal in op en bood het vaak zelf aan. Non verbale communicatie is belangrijk in zo'n geval en dus nam ik vaak het toestel van fotomaker over met wat gebaren van 'ga er maar bij staan' en zei dan altijd: dit is het bewijs dat jullie ook sámen op vakantie waren. Hoe mijn verrichtingen uitpakten wist men pas bij thuiskomst als foto's eenmaal ontwikkeld en afgedrukt waren. Nu wij ons opnieuw op de Great Ocean Road begaven moest ik denken aan die keer dat ik op dezelfde route 8 jaar geleden de dochter van het stel in de foto aanbood om met haar ouders op de plaat te worden vastgelegd en ik wilde het toestel uit haar handen pakken maar ze liet niet los. Ze wilde niet op de foto. Het duurde even voor ik begreep dat zij míjn werk stond te doen. Zíj was de vrijwilliger die de foto van het voor haar volkomen onbekende echtpaar stond te nemen. Dit voorval is met name voor mijn zussen hèt verhaal om op te dissen bij vrienden, familie en verre bekenden ter illustratie dat ik wel eens met al mijn goedheid de plank een tikje mis sla.

Tegenwoordig zijn de Twaalf Apostelen (waar ik er maar zeven van telde trouwens, de rest is ingestort) nog steeds prachtig en wordt er nog altijd met verve geposeerd. De huidige vrijwilliger echter heeft nu de nieuwe taak om de genomen foto voor feedback aan te bieden, dat kan immers in het digitale tijdperk. "Zo goed, anders neem ik hem nog even over hoor", en nu vraag ik me af hoeveel mensen dan zeggen: ja, toch graag mét voeten en een beetje meer achtergrond alstublieft.

Hoe dan ook, de rest van de vakantie met Jochum en Martine was buitengewoon heerlijk. We hebben een nieuw kaartspel geleerd, Doppelkopf, en we vonden het alle vier een bijzonder leuk spel. Melbourne bracht ons Kalle's eerste verjaardag, die samen viel met het Chinese Nieuw Jaar, zodat we de optochten met Leeuwendansen en Draken konden bewonderen (en de draak even aanraken, dat zal komend jaar veel geluk opleveren). Bovendien kan je in Melbourne lekker shoppen bij een Outlet, hetgeen talloze haarklipjes voor Laura opleverde -haarklipjes behoren tot dezelfde groep als sokken: je zit even niet op te letten en de helft van je paar is kwijt. De oplossing hiervoor moet zijn: vijf van dezelfde paren kopen, dan valt het niet op- en een sla centrifuge. Daar moet Jolmer op zijn kooksite maar een keer wat meer over uit de doeken doen, het was niet mijn idee.
Later kwamen we erachter dat we nationale Pannenkoek dag hadden gemist.
Toen later hebben we nog een dagje gevist, althans, zo hadden we het bedacht totdat een paar overgevend over de reling hadden gehangen en de rest, behalve Jolmer, ook steeds bleker werd en wij, op Jolmer na dus, vroegtijdig in de haven werden afgezet om in onze cottage weer in bed te kruipen. Toch gek, zo'n deining.
Afscheid nemen is nooit leuk. Ineens realiseer je je dan hoe gezellig het is om een Nederlands potje te kaarten, gezellig biertje erbij, kletsen... en ineens voel je je dan zo ver weg. En dat zou volgens mij per definitie niet moeten kloppen. Volgens mij kun je wel 'ver' zijn, maar nooit zomaar 'weg'. En toch voelt dat dan zo. Daar heb ik het volgende op gevonden, ik wil het idee maar even lanceren: als jullie verre lezers nou wat dichterbij zouden komen wonen -ik stel het maar even voor - dan kennen wij nog een leuk nieuw kaartspel bijvoorbeeld.

Lekker

Het staat qua foto's allemaal een beetje door elkaar, maar dat weet verder niemand dus dat maakt niet zo heel veel uit, dacht ik.

Wij hadden een heel voorspoedige reis naar Melbourne, mede dankzij de onderweg gekochte DVD speler met twee schermpjes voor in de auto. De achterbank is nu omgetoverd tot drive-along bioscoop en dat wordt gewaardeerd, niet alleen achterin. En ik hoor de helft van mijn lezers nu denken dat dat onzin is, televisie kijken in de auto. Wat is er mis met uit het raampje kijken? Maar ik heb recent ontdekt dat je met je tijd mee moet gaan, anders word je ingehaald door de moderne technologie. Echt. Ik won onlangs namelijk een iPod omdat ik op het internet een enquête had ingevuld. Mijn leven was tot dan toe ook uitstekend, en ik had nog nooit een iPod gemist, maar nu heb ik er dan dus een, compleet met muziek, dankzij Jochum die het ding voor mij mee nam naar Australië en er meteen 900 liedjes opzette. Hoe het ook zij, ik had altijd gedacht dat ik de MP3/iPod ontwikkelingen maar langs me heen moest laten gaan en bij de volgende nieuwe ontdekking weer meedoen. Nu merk ik dat de hele wereld zulke dingetjes heeft (klein zijn ze hè?) en je er van alles mee kunt. Dus welkom iPod, welkom DVD speler met schermpjes achterin.

Goed, dat gezegd hebbende, Jochum en Martine hadden ondertussen ook een goede reis met een wakkere Kalle all the way naar Kuala Lumpur. Daar op de luchthaven een kamer op de luchthaven geboekt en vervolgens wat lekkere dagen ontspannen in Sydney.

Wij troffen elkaar alweer een weekje geleden in Hobart. Tot nu toe laat Tasmanië zich van zijn beste kant zien. We hebben de twee hoofd attracties wel bekeken: Port Arthur, oude gevangenis uit de 19de eeuw (nooit vreemden een foto laten nemen die lopen te flaneren met glimmend nieuw fototoestel want voor je het weet staan voeten en bedoelde achtergrond er
maar half op), en Cradle Mountain een wereld erfgoed natuur park.

Nu zitten we een paar dagen aan het strand in het huis van Ross en Miranda. Nou ja, laten we zeggen óp het strand, we lopen zo van het gras het zand op het heldere zeewater in.

Laura en Fenna zijn intussen dikke maatjes, Jaap doet graag mee maar moet soms afhaken omdat hij nou eenmaal nog niet kan rennen en Kalle

bekijkt het allemaal, die moet eerst nog leren lopen, maar doet erg zijn best en staat af en toe

los, dat zit er wel aan te komen.

Bovendien heeft Kalle deze week zijn eerste kiezen erdoor en dat is meer dan wij van Jaap kunnen zeggen -die heeft nog niet eens al zijn tanden onder- hoewel hij toch drieëneenhalve maand ouder is dan Kalle. Het maakt allemaal niet uit. Het is maar geklets deze post want zo gaat dat in de vakantie, weinig wereld schokkend nieuws maar wel lekker.